gedicht verdwijnen

Verdwijnen


Ik wil zijn zoals de ondergaande zon,
Even weg van al mijn zorgen,
Ik wou dat ik dat even kon.
Weg kruipen voor even.

De maan die neemt mijn plaats wel in.
Ik ben weg, verdwenen in het niets,
De maan, mijn grootste hartsvriendin
Want haar kom ik nooit tegen.

Zij zweeft in een andere baan,
Komt nooit wat van mij tegen,
Blijft veilig bij mij vandaan.
De maan.

Maar af en toe is er ‘n verlangen,
Een arm om mij heen,
Voor het even gevangen.
Even niet alleen!

Maar het einde komt altijd,
De zon die komt weer op,
En ik zie de waarheid,
Niemand raakt in vergetelheid!


kheb dit gedicht op een site gevonden