Ik kijk in de spiegel en zie mezelf daar staan In een flits van een gedachte besef ik dat ik zo niet verder met leven wil gaan. Er moet veel veranderen. Of anders maar dood. Ik kan er niet meer tegen. Wordt zo moe van al dat gekloot. Ik ben de eenzame 'musketier' en sta nu in mijn eentje hier. Hier, op deze grond, aarde, planeet. Ik ben net een soort 'ongeluksmagneet'. De een vind me mooi en ander een del zo wil ik niet leven dat snap je toch wel?