gedoe: nala en zusje

nala hebben we vanmorgen 11 uur in laten slapen... ze had een longtumor en uitzaaiingen...

wat ben ik gelukkig dat ze niet meer hoeft te lijden. de laatste week werd het maar een zielig hoopje.. ze liep overal tegenaan, kon der koppie niet meer recht houden, rook een beetje muf en zuur, spon en miauwde niet meer...

ik heb het verdriet eruit gewerkt vandaag. had meer energie op het werk. voor het eerst deze week!

ze heeft me gekrabbelt en gebeten toen ze haar eerste spuitje kreeg. de krassen staan mooi, op mn pols. ik hoop dat de littekens een tijd lang zichtbaar blijven. tis een mooi laatste aandenken, vind ik...

zoals ze me gisternacht zat aan te staren. ogen op half zeven, veelzeggend... als ze kon praten had ze zoiets gezegd van: "kun je me niet helpen".... ik heb haar met reiki in slaap gebracht...voelde de energie in me handen etteren.. smorgens werd ik wakker, nol lag naast me, maar de kamer was veranderd... in me kleding had ze gegraven, lade onder me bed was erondervandaan... heeft ze misschien een plekje willen vinden om te sterven? samen met mama haar plekje de volgende dag gemaakt op de bank...lag ze rustig onder een dekentje...

moest toch even huilen toen de dierenarts haar spuitje klaarmaakte...

-----------------

gedoe zusje zou maandag opgelost kunnen zijn, ware het niet dat ze haar nieuwe woonplek in de crisisopvang heeft verlaten... 1 nachtje was voor haar genoeg om te zien dat het strenger was dan ze dacht. en zo'n vergissing betekent dat pa en ma (hoe stom ze ook zijn in haar ogen) het weer voor haar op kunnen lossen...
nu is ze weer bij haar vriend, die psycho (ja en mijn ex) en zijn ouders. die lieve ouders die mijn zusje wel even willen opvangen terwijl mijn ouders dat niet goedkeuren...
omdat ze bij die opvang is weggelopen wordt nu eindelijk de kinderbescherming ingeschakeld. dat werd tijd... politie erbij... hehe

kunnen ze nu me zusje en der vriend van mekaar scheiden?

ze heeft er zelf een potje van gemaakt...

thuis vind ze het te streng, ze wil haar eigen gang gaan met haar 16 jaar. dat wilde ik toen ook, maar snapte dat het in een tehuis nog veel stenger zou zijn..

als ze eens zou weten hoeveel je kunt veranderen in een jaar...

misschien gaan haar snijlittens er voor zorgen dat ze dan toch in een gesloten opvang terrecht kan.

ik hoop het voor haar, maar vooral voor pa en ma. zoveel geregel, zoveel moeite.... en dat voor iemand die iedereen om haar heen haat en kwetst, met man en macht alles tegenwerkt en dreigt...

en zonder haar vriend had ze dat niet gekund....

ik hoop dat ze dat ooit gaat beseffen... ik hoop snel. dat ze weet hoe afhankelijk ze eigenlijk nog is, zo graag volwassen wil zijn en zelfstandig.. ook vidn ik het zo typisch dat ze precies dezelf weg in is geslagen als mij... dezelfde vriend/dezelfde baan/dezelfde wilskracht en doorzetting/eigenwijsheid en depressie als toen ik zo oud was...

en nog

met pieken en dalen...

ik begin langzaam mijn balans te vinden

wil kim zo graag spreken. vragen wat haar precies dwars zit diep van binnen... zou zo graag meer willen horen dan: gaat slecht met me, mag ik mama even....aan de telefoon eergisteren...

ik ga eten

sla met tomaten van de moestuin mozarella en heerlijke dressing...

mama I love you