geen chinees voor mij meer...

ave,
daar zitten we dan, het is weer avond...
ik geniet zo als vaker van een kopje thee terwijl op de achtergrond ''camille saint-saëns'' speelt...
heerlijk,
maar eigenlijk heb ik nog wat werk te doen,
want ik moet nog een chinees theeservies exposeren in mijn museumpje,
die staat nu namenlijk zo lang in een doos, dat het servies letterlijk stoffig aan het verzamelen is...
maar wat is het heerlijk om even je tijd te verdoen met klassiek muziek...

vandaag was ik de hele dag al best lui en traag,
tja zulke dagen heb je ook,
al zijn ze bij mij moeilijk te onderscheiden van mijn productieve dagen...

de hele dag werkte ik traag aan een schilderij,
die maar niet wou opschieten...
met het gevolg dat ik door de drukte van het kunstenaarschap het eten niet had gemaakt,
en mijn lieftallig vriendinnetje had geen zin om te koken vandaag...

dus samen waren we snel tot de conclusie gekomen dat we gewoon chinees gingen halen...
makkelijker gezegd dan gedaan...

want waar zit in onze lievenheersnaam in amsterdam een goed en betaalbaar afhaalchinees ?
''in de chineesbuurt'' riepen we in koor naar elkaar...

samen liepen we naar het chinesebuurt,
en eenmaal daar liepen we langs de vele winkeltjes en liepen en liepen nog eens verder,
maar we konden geen enkel betaalbaar chinees eettentje vinden...
en die wel betaalbaar waren zagen niet zo fris uit...

''salmonella,bij?'' grapte ik nog,om het moraal hoog te houden...
maar mijn vriendin was duidelijk niet meer in een goede bui,ze was het zoeken duidelijk zat...
'' je gaat nu wat regelen!!'' commandeerde ze me boos...
ik dacht diep na,en opeens schoot me wat te binnen...

ik attendeerde haar dat in haarlemmerstraat een goede chinees zit...
''waarom had je dat niet gelijk gezegd?'' schreeuwde ze naar me...
ik keek haar strak aan en zei'' sorry schat ,gewoon vergeten''
ik kreeg een klap van haar en ze liep in een hoge tempo richting den haarlemmerstraat...

na een tocht van wel tien a vijftien minuten stonden we voor de poort van royal mandarin,
zo als altijd klaagde mijn vriendin dat niets aan dat tent deugde...
maar ik luisterde maar half naar haar klaag zang,
want mijn oog viel op een klein tentje schuin tegen over...
ik pakte mijn vriendin bij de arm en trok haar mee...
ze riep angstig''wat ga je doen?albert ik ben bang, help,ik word ontvoerd,help...''

toen stonden we voor het restaurantje waar mijn oog op was gevallen...
het zag chineesachtig uit, maar de naam verraadde de werkelijke nationaliteit van het eetgelegenheid...
op de raam stond met mooie blauwe letters; Snow Lion Tibetaans Restaraunt...
zelfs mijn vriendin werd toen nieuwsgierig, want tibetaans heeft zij ook nog nooit gegeten...
en daardoor kon ze ook niet over het eten klagen...
we zijn maar snel naar binnen gegaan...

binnen hing een rustige sfeer, overal hingen foto's van de dalai lama ...
een vriendelijke dame in Tibetaans kleding begeleide ons naar een klein tafeltje ...
wij namen er plaats,
en onze culinaire avontuur kon beginnen...

alles was even lekker wat we hadden genomen,helaas konden we beiden de namen van de gerechten niet uitspreken,
wat natuurlijk voor veel hilariteit bij de serveerster zorgde...
maar het was zeker geslaagd...

alleen was het niet erg tactvol van mijn vriendin om tegen de aardige Tibetaanse mensen te zeggen bij het afrekenen,
dat het hun eigen fout is dat onderdrukt door China worden omdat ze te aardig zijn ...oeps,foutje..
maar de vriendelijke Tibetaanse mensen hadden het haar met een vriendelijke glimlach vergeven en met een mooi boeddhistisch gezegde terug geantwoord...

vanaf nu eet ik geen chinees meer alleen Tibetaans...
vergeleken met Tibetaans eten is chinees maar fastfood...



faithfully yours
R.Albert