geen contact meer met mijn familie.

heey allen,

Ik heb een tijd niet meer geschreven omdat ik mijn leven even op de rit wou hebben.
Ik heb verteld in mijn eerdere dagboek verhalen dat ik bij mijn vriend woon.
Inmiddels woon ik al 3 maanden bij hem en sta ik sinds vandaag ook ingeschreven bij zijn ouders.
Daar ben ik ongelofelijk dankbaar voor echt niet normaal.
Ook ben ik mijn vriend heel erg dankbaar voor het meenemen van mij thuis.
Laatst heb ik het laatste contact gehad met mijn familie en daar in werd gezegd dat ik te triest voor woorden ben en soms voel ik me ook gewoon te triest voor woorden en gewoon heel erg nutteloos.
Ook vraag ik me af of ik wel de goede keuze heb gemaakt.
Ik wil zijn ouders ook niet belasten met mijn problemen.
Mijn familie wou niks meer met mij te maken hebben ik mocht niet meer bellen en niet meer langs komen.
Ook hebben ze spijt van dat ze mij een naam hebben gegeven.
Die woorden breken mijn hart heel erg en het doet gewoon zo'n zeer.
Ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan en wat ik er aan doen moet.
Voel me gewoon zo leeg en ze verloren ik mis gewoon een deel van mij en dat is die kant van mijn familie.
Maar aan de andere kant voel ik me zo vrij en zo rustig.
Altijd als ik bij mijn familie was had ik zo veel stress en wist ik niet hoe ik mij moest gaan gedragen.
Je kan gerust zeggen dat ik niet mezelf was maar gewoon iemand anders die voordeed zoals hun dat wouden.
Moet wel zeggen dat ik mij meer mezelf begin te voelen als ik bij mijn vriend in de buurt ben.
Dan hoef ik niet te acteren en niet een neppe glimlach opzetten.
Het enige wat mij zo zeer doet is dat ze spijt hebben dat ze mij uit die situatie hebben gehaald.
Vroeger heb ik in het kindertehuis gezeten omdat mijn moeder mij niet kon verzorgen en een alcolist was/nog steeds is.
Mijn vader heb ik nooit gekend en wil ik ook nooit kennen.
Ik heb 1 zus en 2 broers.
Naja het zijn mijn half broers en zus want mijn moeder is gewoon een complete hoer.
We hebben allemaal verschillende vaders.
Mijn leven is niet altijd makkelijk geweest maar dankzij mijn vriend kan ik weer een leven opbouwen.
Een leven met hem.
Ik heb hem zo dankbaar dat ik gewoon niet weet hoe ik het moet uiten en hoe ik het moet zeggen.
Ik hou zo veel van hem en ik wil hem gewoon nooit meer kwijt.
Hij is zo geweldig, zo lief en zo teder.
Hij wilt het beste voor mij en ik het beste voor hem.
Soms vraag ik me af of ik wel het beste voor hem ben, maar dan zie ik zijn glimlach en weet ik dat ik het beste ben wat hem is overkomen, naja niet het beste in zijn hele leven maar je snapt me
Ik was zo bang dat mijn familie hem iets zou aandoen want zo gek zijn ze.
Dat was het laatste wat ik wil dat hem iets overkomt.
Dan spring ik letterlijk gewoon voor hem en neem ik de klappen op mij.
Ik ben zo gek op hem dat ik alles voor hem zou doen, ik ga voor hem door het vuur.
Deze gevoelens heb ik nooit eerder kunnen zeggen, omdat ik nog nooit iemand zoals mijn vriend heb ontmoet.
En ik ben zo dankbaar dat ik in zijn leven mag zijn en dat ik zijn liefde mag ontvangen.
Eindelijk kan ik mijn leven resetten.
Mijn leven resetten met mijn vriend.
En dan nog maar hopen dan mijn familie ons met rust laat.
Anders zorg ik er wel voor met mijn demon

Groetjes,

Darkmess