Gescheiden

In tegenstelling tot vele anderen, was (en bén) ik ontzettend blij dat mn ouders gescheiden zijn. Ik werd gek thuis, kon het geruzie niet meer aan horen en kon mn vader ook niet meer aanzien. Op de een of andere manier heb ik een ongelooflijke afkeer voor hem ontwikkeld, dat elke keer als ik bij hem in de buurt ben, ik de griebels krijg. Echt, niet normaal meer.
Sinds een week (langer zal het écht niet zijn volgens mij) woont ie op zichzelf, wel hier vlakbij. Naja, weet ik veel 20 min rijden ofzo. Wel in een ander dorp, dat scheelt. Hij mist ons nu al, ik word er gek van. Hij is degene die hiervoor heeft gekozen, wij (en voor mijn moeder) niet. Hij belt elke dag, mij niet hoor, mn zusje en mn moeder wel. Op de een of andere manier voelt hij aan dat ik geen zin heb in contact.

Ik word er idioot van dat hij mn moeder belt. Hij mist ons, hangt bijna jankend aan de telefoon. En ik ken mn moeder, ze is hier niet tegen bestand. Schijnheilig en achterbaks misbaksel is het, mn vader. Hij wilde perse een nieuw leven met zn o-zo-slimme, knappe, lieve, begrijpende vriendin. Die overigens ook was getrouwd en twee zoons heeft. Dat moet hij allemaal zelf weten, maar kom dan niet weer bij ons terugslijmen. Mócht hij hier weer komen wonen, dan ga ík weg. Ik ga niet nog een keer (dat zou dan al de derde keer zijn) leven met geruzie en gezeik, ik ben er klaar mee. Hij is de reden dat ik in therapie ben geweest, maar kennelijk snapt ie dat niet.

Waar ik nog gekker van word, is dat hij om de haverklap bij ons binnen staat. Hij heeft de sleutel nog. Van mij blijft ie liever weg. Heel ver weg. Als ik hem wil zien, dan bel ik hem wel op of ga ik bij hem langs. Ik wil hem niet zien. Ik heb daar geen zin in . Gister waren mn ouders bij de advocaat geweest, en dan blijft ie zo heel de middag hier thuis rondhangen. Net of ik daar zin in heb?! Nu is ie er weer. Ik zou met mn zusje naar de stad vandaag, ik wilde 's middags, zij perse 's avonds. En dan komt ie binnen, en zegt ie tegen mn zusje (waar ik bij zit gewoon); "o had ze weer geen zin om met je mee te gaan?!?" Als ik er dan wat van zeg, gaat ie lekker met mn zusje meepraten. Ik heb daar absoluut geen zin in, lijkt me logisch, dus ik ga weg. Zegt ie heel zielig: "Oh ga je nu alweer weg?" JA WAT DENK JE DAN DAT IK GA DOEN?! Net of ik zin heb om bij jou te zitten.

Hij gaat nog niet weg denk ik. Volgens mij zit ie op internet, aangezien ie zelf geen internet heeft. Kan ie dat niet ergens anders doen ofzo?

Ik baal hiervan. Echt. Net of alles hierdoor beter wordt. Ik had zo'n zin om nu gewoon eens lekker rustig thuis te kunnen zijn, zonder gezeik. Maar het gezeik is alleen maar erger: mn zusje neemt het 24/7 voor mn vader op, zelfs als ik niet eens iets over hem zég. Hij loopt hier 24/7 het huis plat, waar ik dus níet tegen kan.
Zou het ooit nog eens rustig worden hier in huis? Of zal ik zelf maar rust moeten gaan zoeken en zonder geld een huisje gaan zien te zoeken?