Geschreven 16 juni

Nu ik je kwijt ben, en nu ik niets meer bij je kwijt kan zoals dat wel altijd kon. Doe ik dit. Ik schrijf je gewoon dingen, brieven, gedichtjes, verhaaltjes, gebeurtenissen. Alles. Ik laat het je niet lezen. Tenminste dat is niet de bedoeling. Als ik doodga, er niet meer ben, of voor eeuwig wegga, laat ik dit achter voor jou. Dan zou ik wel graag willen dat je deze dingen leest. Hoeveel je voor mij betekende, hoeveel ik van je hield, en hoeveel ik je mis of heb gemist. Waar ik ook ben, je zit in mijn hart.


Oktober 2007. Tsjechie. Daar begon het allemaal. 4 vmbo mocht op school excursie. Niets vermoedend ging ik hierheen. Met de gedachte veel plezier te maken, en een goeie start te hebben voor mijn laatste jaar op deze school. En jij hetzelfde. Ik kende je al, maar anders. Ik kende je als de jongen met de grote mond, altijd lak aan alles aan iedereen had. Je was altijd een beetje mollig, blauwe ogen, en wilde donkerblonde haren. Totaal geen type voor mij. Dacht ik. In de bus haalde je eerste streek al uit. Stiekem flesjes alcohol gejat uit het bezinestation met een paar van je vrienden. Ik was toen erg sagerijnig hierdoor omdat de bus hierdoor ongeveer een uur hierdoor stil stond. Maar het veranderde, in die week leerde ik je kennen. We praatte, ik leende mn lekker zwitsalcreme uit, je tekende heel mn armen vol met verhaaltjes, en stiekem ondoordacht zorgden we
dat we altijd bij elkaar in de groep zaten. Ik had toen nog geen idee wat hier uit zou groeien, ik begon je wel steeds aardiger te vinden en mijn vooroordelen waren al gauw weggewerkt. De laatste dag sneeuwde het. Je kon kiezen, de bergwandeling afmaken, of wachten in een doeltje van een voetbalveldje. Wij kozen allebei om te wachten. De mensen die ook stonden te wachten hadden een vuurtje gemaakt. En iedereen stond hieromheen want het was koud. Ik had het ook koud, en rilde helemaal, voelde me eigen voeten niet meer, en mn lippen werden paars. En ineens pakte jij mijn hand. Ik schrok eerlijk waar. Hij?! Dacht ik… Maar ik vond het fijn. Het voelde goed, en beschermd. We hielden elkaar een lange tijd vast. In de bus terug naar huis, zorgen we ook dat we zo dicht bij elkaar waren, en uiteindelijk sliep ik bij jou op schoot.

Bij thuiskomst was jij het enigste waar ik nog aan kon denken. Duizenden vragen in mijn hoofd. Verwarrend was het, hoe kan dit nou gebeuren? Iemand die ik nooit zo hebben gemogen, is nu ineens constant in mijn hoofd, en wil ik constant bij in de buurt zijn. Een van de eerste dingen die ik deed was jou opzoeken op hyves. Al gauw hadden we uren gesprekken op msn, en smsjes volgden ook al heel snel. Hier begon het, onze weg naar het geluk, teminste dat dacht ik..

We werden gekker en gekker op elkaar. Ik was verward en werd onzeker. Ik hoorde mensen erover praten, dezelfde stemmen in mijn hoofd werden ook gezegd door hun. Gek werd ik ervan. Eerste paar maanden trok ik het me nog aan, maar later al niet meer. We hadden best vaak ruzie ook hierom dat ik het me aantrok. Ik gaf nooit toe dat we iets hadden… Later ben ik dat wel gaan doen, omdat het me ook niets meer kon schelen.
Je was gestopt met blowen voor mij, dacht er zelfs over na om te stoppen met roken, en je cijfers op school werden ook beter. Je gaf al je aandacht aan mij, en ik werd hier echt door overrompeld. Zoveel liefde, was ik totaal niet gewend. En dan van jou! We konden uren bellen, 1000 smsjes sturen in een uur, en de hele dag aan elkaar denken. Maar bij elkaar zijn was lastig. Jij werkte vooral in het weekend, en mijn trainen voor het dansen stond ook in de weg. Maar we begonnen elkaar te zien. Tegenover de MC donalds was onze eerste zoen. Die ik echt nooit zal vergeten.
Het was soms zwaar met jou. We waren zo verschillend dat we ook heel anders dachten, teminste soms. Want vaak dachten we ook hetzelfde. Dat was misshien ook de reden waarom ik zo gek op jou ben. Je bent iemand die ik best wel zou willen zijn af en toe. Voor en tijdens de eindexamens en erna zagen we elkaar helemaal niet, we moesten leren en jij besloot om daarna fulltime te gaan werken. Jij was gezakt, en ik geslaagd. Woensdag de dag van de uitslag was er nog niets aan de hand en zijn we nog met elkaar gegaan in de fietsstalling. 2 dagen later maakte jij het uit. Diezelfde avond was je al met iemand anders gegaan en in het weekend snoof en blowde jij je helemaal gek. Je lachte me uit aan de telefoon met vrienden, en je zei dat alles goed was. Maar zondag was je weer helemaal verkankert omdat je een boete had en je zoveel blowde. Het kwam omdat het uit was en omdat je gezakt was. Ik snapte dit al niet waarom maak je het dan uit?
Maar aan het einde van het gesprek was het al weer dat je niets voor me voelde. Ik besloot maandag naar je huis te gaan, om met je te praten want ik voelde dat er iets niet klopte. Na 8 maanden gek op elkaar te zijn, en het dan zomaar opgeven? Dat doet niemand. Ik stond van 11 tot half 12 voor je huis. Toen smste je dat je niet thuis was, maar al op school voor je herexamen. Ik fietste daar snel heen. Ik kwam daaraan en voelde me helemaal draaierig. Had natuurlijk niet echt veel gegeten de afgelopen paar dagen. Ik keek de aula in waar jij net van de prullenbak wegliep en mij aankeek, je zwaaide even en ging weer zitten bij je vrienden. Was dat het? Je komt niet eens naar me toe. Ik ging naar de wc, en gooide wat koud water over me heen. Daarna ging ik in de garderobe zitten. Je kwam paar keer langs. Zei af en toe wat is er, of wat doe je hier. Op een botte manier. Andere mensen kwamen ook langs, gaat het wel je ziet bleek. Ik heb daar gezeten tot 4 uur. Aan het einde liepen de tranen over mn wangen. Leraren die er nog waren kwamen om me heen staan en een riep mijn mentrix, waar ik vervolgens mee gepraat heb. Ik was niet rustig te krijgen. Ik was je echt kwijt. Jij was allang weggegaan. Zonder je vrienden zelfs. Want je vrienden hebben me nog zien huilen. Ik heb het nu beetje los kunnen laten. Ik laat jou met rust, en geef het hiermee een plekje. Ik schrijf aan, en over jou. Maar toch ook niet…

Kusje