Gevoel

Ik voel me veel beter dan eerst.
Ik denk dat ik eerst depressief was, of bloed-armoede had ofzo.
Ik was zo lusteloos maar tegelijkertijd rusteloos.
Moe, wilde niet meer verder, maar wilde ook niet dood.
Er was niks meer in mij.
'Het is zo stil in mij, Ik heb nergens woorden voor'
'Het is zo stil in mij, En de wereld draait maar door'
Zo voelde ik me ongeveer.
Kwam door alles en niets. Ik voelde mezelf een aansteller.
Als iemand iets tegen me zei dat maar een beetje op kritiek leek, voelde ik me aangevallen. En werd ik agressief, begon te schreeuwen. Alsof ik me tegen alles en iedereen moest verdedigen. Ik kon en mocht niemand vertrouwen van mezelf. Had een muur om me heen gebouwd, Waar ik steeds aan verder bleef bouwen.

Sinds een jaar gaat het beter met me. Voel me soms nog leeg van binnen, alsof ik iets mis, Maar de leegte is kleiner. Ik mis minder.
M'n leven is veranderd. En dat maakt me wel eens bang.
Bang dat het ook zo weer terug draaien kan.
Net zo snel als het positief veranderd is, het ook weer terug in negatief kan veranderen. En dat wil ik niet.
Ik vind het goed zo... voor voorlopig.
Maak plannen voor de toekomst, in plaats van er bang voor te zijn. In plaats van dood te willen, niet meer verder te willen...
Ben m'n vader dankbaar voor alles.
Hij heeft me zo goed opgevangen toen ik weg-gelopen ben bij m'n moeder.
Onhandelbaar & Agressief als ik was. Niet-opgevoed, Mezelf Opgevoed.
Heeft hij me opgevangen, en mij mezelf laten worden.
In plaats van het moedertje dat voor haar broertje en zusje moet zorgen.
Zich verantwoordelijk voelt. Voor haar broertje en zusje.
Maar door alle verantwoordelijkheden rebels word op school, tegen haar ouders, niet meer leert, etc, etc.
Rebels word, omdat ze zich altijd moest verdedigen... Omdat ze zich aangevallen voelt. Omdat ze zo'n 'verwend en agressief' kind is volgens haar moeder. Ze verdedigt zichzelf omdat niemand anders het voor haar doet, kan of wil doen.
En daarom op ieder beetje 'negatief' ding gelijk heel fel reageerd. Om zichzelf te verdedigen. Van achter haar muurtje... Dat haar moet beschermen. Het muurtje dat ze steentje voor steentje zelf heeft gemetseld en gebouwt, bij ieder ding waarbij ze zich weer moest verdedigen. Bij ieder ding dat weer negatief over haar was. Gebouwt om zich af te schermen van alles. Negatieve dingen, invloeden, en mensen.
De muur bestaat nog steeds. Dat weet ik heel goed.
Zo'n muur breek je niet zomaar af. Dat heeft tijd nodig. Veel tijd.
Nog steeds voel ik me snel aangevallen. Reageer ik (te) fel. Feller dan ik soms eigenlijk wil reageren. Maar ik kan er niks aan doen. Het gaat vanzelf. Doe het niet expres, en misschien tegelijkertijd ook wel.
Verdriet lijk ik niet te kennen. Word ge-uit in woede.
Mijn verdriet uit ik in woede en agressie. Alsof ik het niet anders kan, het niet anders geleerd heb.
Verdriet uitten... Hoe moet dat? Hoe moet je verdriet uiten? Door zomaar te gaan janken, temidden van allerlei mensen?
Nou sorry, dat kan ik niet hoor.
Ik heb 3x gejankt in het bijzijn van mijn vrienden. 2x omdat mijn opa dood was, 1x omdat ik me als een hoer gedragen had. En toen heb ik gehuild bij Thomas, Rik en Mark gehuild... En dat vond ik al super voor schut.
Hoe uit je verdriet in verdriet, en niet in woede, niet in agressie?
Een vraag waar ik nog wel een tijd over na kan denken...
=xxXxx=
AiksaS