gevoel

Vandaag had ik het weer. Weer zo'n akelig leeg gevoel in de ochtend. De donkere muren leken gevangenissen om me heen. De onophoudelijke tranen liepen over mijn wangen. Ik voelde me alleen en er was geen uitweg te vinden.
Denkend aan dat gene wat ik verkeerd had gedaan, of over zou willen doen. Dat gevoel dat ik niet genoeg ben voor de mensen om me heen. Ik wil gewoon even van de wereld verdwijnen, en dan opnieuw beginnen. Dat stukje over doen waar alles verkeerd ging.
Was het maar zo makkelijk om dat stukje over te doen, en dan te weten wat ik wél zou moeten doen. Dat stukje in mijn leven wanneer ik de verkeerde keuze maakte, terwijl ik diep van binnen wel wist dat het de verkeerde was. Dat ik de makkelijke weg ben ingeslagen, terwijl ik langer had moeten doorlopen om de moeilijke weg te bereiken.
Het gemis van mijn oude leven, met de echte lach, mijn stralende ogen, dat gemis is groot. Ik heb niet vaak de juiste zinnen gesproken, en ben vanbinnen gebroken. Ik wil eigenlijk zo ver weg mogelijk zijn van hier. Weg van alle gevoelens, alle pijn en verdriet. Weg van de angst die ik met me meedraag. Maar ik weet dat dat niet kan. Dat dat niet de juiste oplossing is.
De tranen die nog steeds stromen, de pijn, schaamte, angst, en de grote leegte die ik voel vullen mijn gedachtes. Het gaat wel weer over, ik moet gewoon even rust nemen. Even stil staan, dan kan ik later weer met volle kracht vooruit gaan.