gevoelens

Mijn gevoelens zitten vast in een kluis waar alleen ikzelf een sleutel toe heb.
Deze kluis wordt bewaakt door een enorme muur met vuurspuwende draken.
Deze draken luisteren naar mij en spuwen vuur als ik dat zeg.
Verder wordt deze kluis ook nog bewaakt door enorme tijgers, die samen met de draken proberen deze kluis te beschermen.
Al deze voorzorgmaatregelen om ervoor te zorgen dat niemand in mn kluis komt.
Wat is nu eigenlijk de reden dat niemand in deze kluis van gevoelens mag kijken?
Ik ben bang.

Ik ben bang dat mensen zien hoe ongelukkig ik eigenlijk ben, bang dat mensen erachter komen hoe onzeker ik ben.
Ik ben bang dat mensen me niet leuk vinden zoals ik ben.

Ik ben een acteur, zoals ik me gedraag is niet zoals ik ben. Voor een meisje van 19 drink ik te veel.
Mensen blijven tegen me zeggen dat ik moet minderen met de alcohol. Maar waarvoor?
De alcohol zorgt ervoor dat ik me op momenten minder vervelend voel als normaal.
Ik slaap te weinig. Maar who cares? Het is toch mijn leven. Ik hou niet van slapen ik vind het saai.
Ik doe me altijd voor als de vrolijkste en gezelligste meid die je je kunt voorstellen.
Mensen kennen me niet zoals ik echt ben, omdat ze niet in mijn kluis met gevoelens kunnen kijken.

Nooit ben ik echt gelukkig geweest, je hoort het wel eens, ongelukkige mensen die alleen maar zeiken over hun leven.
Ik ben het tegenovergestelde. Mensen kijken naar me en denken dat ik de gelukkigste persoon op aarde ben.
Eigenlijk is dat niet zo. Ik ben ongelukkig. Heel erg ongelukkig zelfs. Ik ben onzeker en ik ben bang.
In mijn achterhoofd denk ik wel eens: waarom ziet nou niemand aan me dat ik ongelukkig ben?
Misschien helpt het als iemand het ziet, wie weet zal het me helpen.
Zelf wil ik alleen deze stap niet zetten.
Het liefst blijf ik anoniem in een hoekje zitten, waar niemand me ziet, niemand me kent en niemand last van me heeft.
Mijn hoekje.

Mijn hoekje zou zijn als een paradijs, alle alcohol en drugs die je maar wensen kunt. Geen bed, want slapen wil ik niet.
En natuurlijk een knappe vent om lekker mee te seksen. Dit hoekje zou binnen een maand mijn dood worden.
Is dat eigenlijk niet wat ik stiekem ook hoop?
Ik wil niet verder leven, de enige reden dat ik er geen eind aan maak is dat ik het onrespectvol vind tegenover mijn ouders.
Het liefst leef ik niet of op een onbewoond eiland, waar niemand me kent en niemand me ziet.
Wat een leven lijkt me dat, niemand om me heen, geen gezeik en vooral geen mensen die me zouden missen.

Als ik dat onbewoonde eiland zou hebben, zou ik binnen een dag dood zijn. Voor mij is het jammer dat er mensen om me heen staan.
Hoewel ik al bezig ben om mijn vrienden van me af te zonderen. Ik heb de foute contacten om in aanmerking te komen met genoeg drugs die me zeker dood zou maken.
Ook kan ik voor een trein springen, maar dan hebben anderen er weer last van.
Ik weet het niet, ik weet het echt niet. Mijn plan om aan mijn einde te komen moet watervast zijn, me geen pijn opleveren en enigsinds respectvol zijn.
Het liefst wordt ik op straat doodgeschoten tijdens een liquidatie van een maffia organisatie.
Dan hoeft niemand erachter te komen dat ik in feite de persoon was die dood wilde, dat ik fout ben en dat ik een kutwijf ben.

Ik ga er nog een nachtje over slapen.