Gezeur

Waarom zijn mensen zo moeilijk? Of ben ik gewoon zo moeilijk?
Met de meeste mensen heb ik wel problemen, ruzietjes, gezeik.
Eentje niet, die laat me gewoon stom doen. Weet niet waarom.
Wel beter. Mijn mening over haar heb ik nog niet denk ik.
Aangezien ik nu echt niet meer weet wat ik denk, wat mn mening
is over wat dan ook. Volgens mij denk ik t allemaal fout.
Of vind ik het allemaal fout ofzo. Ik denk iig dat ik het niet goed
denk. Dat het allemaal anders is en ik een hele andere kijk heb
dan de rest van de wereld. En dan ook compleet anders. Ik weet
het niet meer. Ik ben mezelf kwijt. Maar dat wil ik niet toegeven.
En ik wil al helemaal niet toegeven dat het niet zo goed gaat.
Zachtuitgedrukt dan. Ik ben in de war, compleet gewoon. Alsof
ik vanmorgen wakkerwerd in een hele andere avond. En waarom?
Geen idee? Misschien door gister. Misschien ook wel niet he.
Draai al de hele dag t zelfde liedje, kvind t geen eens een goed
liedje. Een paar zinnen maar. Met vragen, of dingen die ik voel.

Ik ben wel bang ja, bang voor wat ik ga doen. Bang voor alles wat
nog gaat gebeuren in de nabije toekomst. Wie had ooit gedacht
dat als iemand anders zou gaan praten, het mij zou helpen. Ze
zeggen toch altijd dat je moet praten enzo. In dit geval was t
andersom. Als ik praat voel ik me als een last. Iemand anders
moet mijn gezeur aanhoren. En ik ben er van overtuigd dat
diegene wel betere dingen te doen heeft. Toch blijf ik het doen,
uit de hoop dat er wel iemand wilt luisteren. Het niet erg vind,
en weet dat ik besta. Maar naar iemand luisteren is beter.
Dan voel ik me alsof diegene het alleen tegen mij heeft. Terwijl
ik anders altijd loop te zeuren. Ik wil niet meer zeuren, waarom
zeuren als ik naar andere kan luisteren? Ik bedoel om mezelf
geef ik toch al niet dus wat maakt t uit. Maar is het wel zo makkelijk?
Om altijd maar te luisteren terwijl je op het punt van janken staat?
Nee dat is het niet, dat heb ik de afgelopen dagen wel gemerkt.
Soms he, gaat het gewoon niet, zit je hoofd te vol om ook maar iets
aan te horen van iemand anders. En dan is het niet dat je het niet
wilt ofzo. Maar gewoon omdat het niet gaat.

Ik voel me als een vreemde, voor mezelf, voor iedereen om me
heen. Weet iemand uberhaupt wel dat ik besta? Op school niet,
kben degene waar ze hun PO mee doen, waar ze de pauze mee
doorbrengen omdat ze het of zielig vinden, of omdat er niemand
beter is. Degene die vaak chagerijnig door de school loopt. De
luisteraar naar al hun verhalen, al hun kutprobleempjes, degene
die wel mee gaat naar de bios, omdat ze zich 1 dagje normaal
wilt voelen, alsof ze wel vriendinnen heeft. Maar de volgende dag
is de realiteit er weer. En beseft ze dat ze geen vrienden heeft.
En leuk is het echt niet. Kdacht dat iedereen vrienden had, of
teminste dat het zo hoorde. Maar niemand die mij wilt. Niemand
die het uit maakt of ik morgen op school ben. Komt het ooit nog
goed, zal er ooit iemand zijn die me wel wilt kennen? Of blijft het
gewoon zo, tot aan mn dood? Das geen fijn vooruitzicht eigelijk.
Maar ergens weet ik dat het zo zal zijn. Ik ben gewoon moeilijk.
Eerst gewoon normaal doen, dan vervolgens keihard afstoten
en dat meestal vaker. Net zolang tot ze weggaan. Gewoon
omdat ik niet wil dat mensen mij kennen. En op school? Op
school is t gewoon zoals ik t net zij, niemand die t uitmaakt
of ik er nog kom, niemand die het uitmaakt of ik levend of dood
ben. Ik praat wel met mensen, ja over school dingen, tvseries,
films, dat soort dingen. Maar het gaat nooit verder. Niemand die
weet hoe het gaat. Gewoon omdat ik weet dat ze me niet willen kennen.

Ik heb honger, en het voelt goed. Ook ben ik misselijk, das wat minder.
Ik word al misselijk bij het idee dat ik straks weer moet eten. Of op vakantie
de hele week. En straks zelfs 3 weken! Kben bang dat ik mn doel niet ga
halen ook al moet dat wel haalbaar zijn. Mn hoofd draait, mn ogen doen
wazig, allemaal waar irritant. Mn knokkel is mooi rood. Hoe ik dat gemist heb.
Cant wait to see the bruise tomorrow. Waarom voelen slechte dingen zo goed?
Ik weet waar ik mee bezig ben. Khad 20 minuten de tijd om om te keren,
maar deed ik het? Nee. Ik ben bewust bezig mezelf kapot te maken. Dat is
denk ik nog het engst van alles. Ik zou t wel anders willen. Maar ik weet niet
hoe. Dit is wat ik weet, hoe ik denk, en denk dat de waarheid is. Als iets moet
omdat het gewoon moet, dan moet het toch? En wie ben ik dan om te zeggen
dat het niet moet. Om de hele wereld tegen te spreken en te zeggen van: Nee
ik hoef niet kapot, ik mag wel heel zijn. Voor mij is dat de waarheid.

Ik ben een trut, duh.

~Belleblaas~


And why can't you just hold me
And how come it is so hard
And do you like to se me broken