Gisteravond
Ten eerste, ik heb alweer een tijdje niet geschreven, dus dat werd maar weer is even tijd.
Gisteravond was zo anders.
Gisteravond kwam m'n vriend langs, en we lagen gewoon een beetje tegen elkaar aan,
een beetje te klooien.
Toen opgegeven moment zakte het naar m'n schoenen en was m'n blijheid helemaal weg, ik weet nou niet echt wat dat was.
Ik viel er helemaal stil van. Hij keek me aan en vroeg wat er aan de hand was, en ik zei dat er niks was. maar hij geloofde me niet. Hij zei dat ik hem alles kon vertellen, en dat weet ik ook wel, maar als er niks is kan ik ook niks zeggen. Tenminste, ik wist zelf niet echt wat er was.
Maar ik kon helemaal niks uitbrengen, als hij wat vroeg, kon ik alleen maar zwijgen.
hij vroeg waarom ik niks zei, maar ook kon ik daar geen andwoord op geven.
Totdat hij vertelde dat hij bang was om me kwijt te raken,
zei ik,
"Je hoeft niet bang te zijn"
Toen begon hij over wat hij voor me voelde, en dat hij me echt niet meer wilt laten gaan, nooit meer.
Toen ik hem aankeek en naar hem luisterde, liepen de tranen opeens over m'n wangen.
Ik had zoveel pijn gehad, voordat ik hem leerde kennen, en deze woorden deden gewoon zo veel.
Maar vandaag, ik voel me nog zo raar, niet blij.
Hij ook trouwens.
Het is niet eens dat we ruzie hebben gehad ofzo,
maar het was gewoon anders gister.
Zou het daar aan liggen?
Gisteravond was zo anders.
Gisteravond kwam m'n vriend langs, en we lagen gewoon een beetje tegen elkaar aan,
een beetje te klooien.
Toen opgegeven moment zakte het naar m'n schoenen en was m'n blijheid helemaal weg, ik weet nou niet echt wat dat was.
Ik viel er helemaal stil van. Hij keek me aan en vroeg wat er aan de hand was, en ik zei dat er niks was. maar hij geloofde me niet. Hij zei dat ik hem alles kon vertellen, en dat weet ik ook wel, maar als er niks is kan ik ook niks zeggen. Tenminste, ik wist zelf niet echt wat er was.
Maar ik kon helemaal niks uitbrengen, als hij wat vroeg, kon ik alleen maar zwijgen.
hij vroeg waarom ik niks zei, maar ook kon ik daar geen andwoord op geven.
Totdat hij vertelde dat hij bang was om me kwijt te raken,
zei ik,
"Je hoeft niet bang te zijn"
Toen begon hij over wat hij voor me voelde, en dat hij me echt niet meer wilt laten gaan, nooit meer.
Toen ik hem aankeek en naar hem luisterde, liepen de tranen opeens over m'n wangen.
Ik had zoveel pijn gehad, voordat ik hem leerde kennen, en deze woorden deden gewoon zo veel.
Maar vandaag, ik voel me nog zo raar, niet blij.
Hij ook trouwens.
Het is niet eens dat we ruzie hebben gehad ofzo,
maar het was gewoon anders gister.
Zou het daar aan liggen?
20 nov 2013
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 31 mei 2014 Ik maak alles kapot
- O 20 mrt 2014 godverdomme ;( ( 6 )
- O 12 mrt 2014 ** ( 2 )
- O 10 mrt 2014 Wat een kut dag vandaag. ( 1 )
- O 09 mrt 2014 Wat ben ik een kutwijf. ( 5 )
- O 16 jan 2014 Wat moet ik dan??.. ( 2 )
- O 14 jan 2014 ** ( 2 )
- O 09 jan 2014 Uitpraten hielp dus niet. ( 4 )
- O 07 jan 2014 Zit ik nou fout? ( 9 )
- O 15 dec 2013 Mijn kerstman poepie ** ( 4 )
- O 10 dec 2013 Waar maak je nou een probleem van..
- O 20 nov 2013 Gisteravond
- O 01 nov 2013 Aanrader ** ( 5 )
- O 28 okt 2013 zo lief :)
- O 16 okt 2013 Laat me nou met rust..