he knew, he died i am sorry my friend

een tijd geleden
misschien was ik drie of vier
vier geloof ik

mijn opa was net gestorven
op een of andere manier hield ik van die man
maar t enige dat ik van hem kan herinneren
is dat hij me heeft geslagen, omdat ik de tv uitzette
ik kan me nog de colondeance herinneren
waar ik indiaantje speelde

niet lang na het overlijden kwam er een schim in mijn kamer
zwart als de nacht
terwijl door mijn kamer heen het licht blauwig was van de nacht

de schim sprak
sprak mijn naam
"jij bent ......"

ik weet die naam
ik hou die altijd bij me
maar ik begreep het toen niet
ik zei tegen mijn moeder dat ik opa had gezien
en zo bleef er een soort geloof in mijn opa

naar mate je ouder wordt
vervagen en veranderen herinneringen
maar die blijft
die is nog nooit anders geworden

ik heb mezelf veel wijs gemaakt
en me zelf wijs gemaakt
soms is het lastig die twee dingen te scheiden
maar dan komt het me weer boven
die nacht.

ik kreeg al snel een ego
een grote ego
had snel al minachting voor mijn omgeving en de mensen daar in
of was het geen minachting
maar gewoon een gebrek aan sympathie ?

namen als ivo-baas
ivoman en andere vergrootingen van de ego
kwamen en gingen
maar bliezen mijn ego tot grote hoogte op
en lieten mij ook meer maals vallen
zo heb ik ook vele laten vallen
uit frustratie en wanhoop
onbegrip en het gevoel niet begrepen of serieus genomen te worden

zelden heb ik het gevoel serieus genomen te worden
moet me steeds weer bewijzen
steeds weer naar de voorgrond
zelfs als ik dat niet wil
die dingen gebeuren

jaren heb ik gedroomd en gespeeld
als of mijn wereld alleen uit oorlog bestond
tot ver in mijn tiener jaren
en zelfs begin twintig

ik wilde altijd vrede
mijn vrede
maar waar ik ook vocht en tegen wie ik ooit vocht
meeste speelde vals of paste de regels aan voor hun overwinning
niets minder is menselijk
maar het liet mij gedesillusioneerd
ik begon op te geven
niet meer te vechten
waar ik altijd vocht voor gerechtigheid
hield ik gewoon op
moe van al dat vechten

maar nu..
ben ik het stil zitten beu
geef mij maar oorlog
het was nimmer mijn minachting
maar mijn woede
over de mensen die hun regels aanpaste naar hun genoegen
en na dat ik stopte met vechten
ongestraft konden slapen
leven in hun vrede
en mij gevangen hielden/houden in een zinloos idee van onterrechte vrede

ik vond mijn vrede
bij de liefde
en de liefde
gaf mij mijn oorlog

maar heden dag
kan ik niet meer liefhebben
op welke manier ik het ook wil
ik in mijn pasifisme
ben een gedrocht
een scherts vertoning van wat ik ooit was
gevangen en ontwapend
in een vrede die niet de mijne is

ooit ontmoette ik een meisje
zij was een droom
een gelijke zonder bewijs
en heeft mij genadeloos geraakt
sinds ben ik nooit meer de oude geweest
en heb ik nooit meer totaal lief kunnen hebben
zelfs de relatie daarna
hoe mooi en echt die ook was gevuld met liefde
bleef besmeurd met mijn nederlaag

heden dag is mijn liefde loslaten
ik laat alles en iedereen los
na een korte kennismaking
en misschien hevige gevoelens
goede gesprekken
dan stopt het
hou ik te veel vast
en moet ik los laten

ik wil weer kunnen vechten voor de liefde
maar het lukt me niet meer
wanneer ik een kans heb
dan geef ik hem weg
omdat ik medelijden heb voor een ander
een verkeerd medelijden
want hoe je het went of keert
ik werk nu mee aan die orde
of leef ik er in ?
de natuurwet nr.1
wet van de sterkste
ooit was ik de sterkste
nu ben ik de zwakste
en ik weet neit meer hoe er boven op te komen

en dagelijks
doet het me denken
aan het opgeven
en voorkomen van meer nederlagen

soms heb ik het gevoel
dat niemand van mij houdt
niemand van mij kan houden
zal houden
zoals ik ooit van een droom hield
mensen houden van me
dat weet ik
voel ik
maar t lijkt nooit genoeg
en eigelijk
wil ik er niet voor vechten
wil ik me niet weer bewijzen
wil ik niet weer vechten
als ik er anderen alleen maar mee belast

ik haat mezelf
ik ben zwak en machteloos
een schim van wie ik kan zijn
slechts en alleen
omdat ik een droom zag lopen
op straat
en in mijn kamer

ik ben blind
naakt en ontwapend
lusteloos en nutteloos
iedereen zegt mij niet nodig te hebben
mij als in de naam die ik verzwijg
niemand wil een monster
niemand wil mijn vrede