~. Heartbroken .~

04. The most heartbroken you have been, tell the story.


Daar heb ik al eens over geschreven, maar goed. Sommigen van jullie zullen wel denken: "Sjesus, dat kind is maar 17 en ze beschouwd dit als een gebroken hart." Nou nee. Ik zeg niet dat het zo verschrikkelijk kwetsend was en dat ik nu vast niet meer kan doorgaan met het leven, en mezelf ga vermoorden ofzo. Nee. Ik kan me gewoon geen andere dag herinneren waarop ik echt gekwetst geweest ben, dus ik kies dit eruit.

Het plan was dat ik M. zou vertellen wat ik echt voel. De dag ervoor leek het me nogal duidelijk dat het wederzijds was. (Als je het verhaal volledig wilt begrijpen dan moet je even alle verhalen snel doorlezen die over hem gaan). De dag waarop ik het zou vertellen deed hij nogal raar en afstandelijk. Niet zoals de vorige dagen. Ik raakte hierdoor nogal geirriteerd en besloot om hem ook maar wat te gaan negeren. Ik ben nogal gevoelig en het ging die dag ook niet echt goed op andere gebieden waardoor ik mijn tranen moeilijk kon inhouden.
Die avond nog stuurde hij me een berichtje met de vraag waarom ik me zo raar gedroeg vandaag. Ik werd boos en vertelde alles. Echt alles. Wat ik voor hem voelde, hoe lang al, over hoe hij de ene dag lief is, en de andere dag onaardig. Hij reageerde totaal niet hoe ik het verwachtte. Hij zei dat het niet zijn schuld was dat ik op hem verliefd was geworden. Dat hij nooit liet blijken dat hij ook wat voelde. Hij snapte niet waarom ik het gevoel kreeg dat het wederzijds was.
"Wat is dat dan met al die stomme flirterige grapjes van je. En als ze zeggen dat je me enkel plaagt omdat je aandacht van me wilt, omdat je misschien wel meer voelt, kan je dan niet gewoon zeggen dat het niet zo is? Waarom moest je altijd zo geheimzinnig doen."
- "Ok. Sorry dat ik zo met je flirtte, maar ik dacht dat je wel wist dat het een grapje was."
"Ja. En toch had je niet door dat het echt wel effect op me had?"
- "Heb ik je ooit gedwongen om verliefd op me te worden?"

Hierna draaide het gesprek dus uit op een heuse scheldtirade. Ik ben wel blij dat hij nooit wat negatiefs terug heeft gezegd. Ik heb hem werkelijk voor vanalles uitgemaakt, maar hij liet het allemaal maar over zich heen komen. Toch haat ik hem nog steeds om het feit dat hij me liet geloven dat het echt langs beide kanten zo was. Ik ben offline gegaan. 's Nachts overliep ik alles nog eens in gedachten en de schaamte bereikte al snel zijn maximum. Hoe kon ik zo dom zijn? De volgende ochtend heb ik me eruit geluld. Ik deed alsof het allemaal maar een grote grap was. Ik weet niet of hij het echt 100% geloofde, maar hij deed in ieder geval wel alsof en sindsdien hebben we er beiden geen woord meer over gezegd. Ik heb hem nadien nog ongeveer 2 maand weten te negeren, maar onlangs begonnen zijn stomme flirterige grapjes weer opnieuw en nu ben ik weer bij af. Ik denk dat het dan echt wel duidelijk is dat hij geloofde dat het op die avond allemaal slechts een grote grap van mij was. Dat maakt het allemaal wat minder awkward voor mij, maar ik zit er nu nog wel steeds mee.

Fool me once, shame on you. Fool me twice? Shame on me.