heden & verleden

Vandaag moest ik weer naar 't centrum voor eetstoornissen voor een evaluatiegesprek met mijn moeder. Ik zag er enorm tegenop. Na ruim 6 jaar in een intensief behandeltraject ben ik best wel klaar met alle therapieën en andere gesprekken. Toch is het erg goed gegaan. De conclusie was dat ik enorme sprongen heb gemaakt (met name mentaal), maar dat mijn gewicht eigenlijk nog geen gezond gewicht is, het is nog steeds ondergewicht. Hoe dan ook, ik vind dit voor nu goed genoeg. Ze willen dat ik 50 kilo ga wegen, maar in mijn ogen is dat totaal onrealistisch. Ik kom van de 40 kilo af, en heb enorm veel moeite gedaan om er wat kilo's bij te krijgen. Waar ik nu op zit is wat mij betreft goed. Verder zit ik lekker in mijn vel en ben ik, op dit moment, sterk genoeg om mijn eetstoornis te onderdrukken. Zoals de therapeute zei: de eetstoornis is voor een groot deel weg, er is enkel een staartje van de eetstoornis over. Uiteindelijk heb ik met mijn therapeute en mijn moeder een compromis kunnen sluiten. Ik mag, ondanks mijn gewicht, op eigen kracht verder. Wel zit er de voorwaarde aan vast dat ik me strak aan mijn eetschema moet houden, en dat wanneer ik in gewicht daal, weel gelijk terug moet naar therapie. Oftewel, ik ben eindelijk therapie-vrij!!! Echt zo blij, heb hier een flinke tijd naar uitgekeken, nu maar hopen dat ik het zo kan houden.

Ik heb de laatste tijd ook na zitten denken over de antidepressiva, of ik daar niet mee wil stoppen. Maar nee, ik denk dat het voor nu niet verstandig is. De winter komt er weer aan, lastige periode voor mij. Daarbij heb ik het druk met de opleiding, begin ik met stage. Stress van het "afkicken" of een terugval kan ik er dan echt niet bij hebben. Verder heb ik dan nog de methylfenidaat en propranolol, maar daar stop ik sowieso niet mee, die heb ik gewoon nog nodig voor de tentamens.

Nu ik zo ben begonnen aan een totaal niet hoofdstuk in mijn leven, denk ik wel eens terug aan vroeger. Alsof ik een boek heb geschreven over het leven van een ander, zo voelt het. Het is raar om terug te denken, te bedenken hoe ik was en hoe ik me voelde. Ik vond mezelf een enorme aansteller en nam mijn problemen niet serieus, maar nu besef ik hoe ontzettend heftig alles wel niet was, waarschijnlijk omdat ik er objectiever naar kan kijken.

Op mijn 15e / 16e had ik toch echt wel een dieptepunt bereikt. Ik woog zo'n 40 kilo, at nooit ontbijt of lunch. Ik had een behoorlijk gebrek aan energie, en toch at ik niks, ik voelde me gewoon altijd vol, zelfs een beetje dik. Bovendien was het weinig eten een manier om gevoelens af te vlakken. Want als je echt heel licht in je hoofd bent, dan kun je niet meer intens gelukkig of intens verdrietig zijn. En zelfbeschadiging, achteraf gezien was dat echt heel heftig. Ja ik was absoluut verslaafd, en durf nu wel toe te geven dat ik periodes heb gehad waarop ik het elke dag deed. En hoe... Nee, dat waren geen kleine, onschuldige krasjes. En dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn doodswens. Natuurlijk wilde ik niet echt dood, sterker nog, daar was ik zelfs bang voor. Maar ik wilde zo graag van mijn problemen af, dat ik wel bereid was om mijn leven daarvoor op te geven als dat de enige oplossing was. Gelukkig was ik zo ontzettend moe van het vechten, dat ik werkelijk niks meer kon, dus ook geen concrete zelfmoordplannen maken. Uiteindelijk had ik mezelf overgegeven aan de depressie, ik stopte met het dagelijkse vechten tegen alles. Ik kon alleen nog op bed liggen en niks doen, zo zagen vele dagen er dan ook uit. School ging ik nauwelijks meer heen, dat was me te vermoeiend, ik kon het gewoon niet aan.

Uiteindelijk, na een paar jaar kei hard bikkelen, werd ik opgenomen. Enerzijds heel heftig, en wat verlangde ik naar huis toen ik eenmaal in de kliniek zat. Maar tegelijkertijd was het een enorme opluchting, even wegvluchten van alle verwachtingen. In de kliniek kon ik weer tot rust komen. Regelmaat was heel belangrijk, en dat heeft me ook geholpen. Ik kwam mijn bed weer uit, ik ondernam weer dingen. Alhoewel ik best wel wat therapieën heb gehad, hebben die inhoudelijk weinig geholpen. Het waren eerder de individuele gesprekken die hebben geholpen, de hulp die ik kreeg in crisistijden, dat was wat ik nodig had. Verder kon ik in de kliniek echt goed nadenken over mijn leven. Ik heb definitief een punt gezet achter mijn "nepvrienden" die me keihard hebben laten vallen. Ik heb het mezelf wat makkelijker gemaakt door genoegen te nemen met de havo, en dus niet verder op het vwo te gaan. Als laatste hebben de mensen in de kliniek me enorm geïnspireerd. Ik heb hele bijzondere, maar kwetsbare mensen leren kennen. Deze mensen hebben zoveel met me gedaan, zij hebben me laten inzien dat het leven zoveel meer te bieden heeft dan ik zelf altijd kon zien.

En nu ik dit hier typ, gaat het oprecht goed met me. Ik heb ontzettend goede, fijne vrienden die het beste met me voor hebben en me nooit in de steek hebben gelaten. Ik kan enorm genieten van de kleinste dingen. Mijn kat die bij me komt zitten, het zonnetje dat schijnt, een complimentje of simpelweg een glimlach. Ik ben bezig met studeren, dat gaat heel erg goed. Ik vind de studie erg leuk, heb een super fijne klas, leuke docenten en een fijne slb'er. Nog iets van drie weken en dan ga ik ook twee dagen in de week stage lopen, ik mag beginnen in de kleuterklas. Ook ben ik veel bij mijn paard te vinden, wat een leuk ding is het, heb er enorm veel plezier van. Verder breng ik de weekenden met mijn vriend door. Hem zie ik helaas wel minder, hij studeert en woont een stukje verderop. Hoe dan ook, hij heeft het ook enorm naar zijn zin op de studie, en daar ben ik blij om. En ik zie hem in ieder geval nog in de weekenden, dus dat is elke keer weer een feestje.

Onderhand moet ik dit verhaal gaan afronden. Morgen moet ik vroeg op en ik begin moe te worden. Dus lieve md'ers, slaap zacht!