herinneringen als koude bittere thee...

ave,
soms kunnen herinneringen als koude bittere thee zijn,

het was vandaag een rustige zondag,
we gingen een filmpje op de bank kijken,
ergens ver achterin de krat met dvd's lag de film ''what dreams my come''
we besloten om die film maar te gaan kijken...

tijdens de film kreeg ik herinneringen die me wegvoerden naar mijn eerste liefde,
haar echte naam doet er even niet toe,
voor mij blijf ze Ophelia, mijn Ophelia.

het begon in de vroege lente van 2001 ik was 16,
ik zat wegens depressieve klachten bij de ggz...
onze paden kruisten elkaar voor de eerste keer in de gangen van de kliniek,
ik zat daar te wachten tot dat mijn intensieve therapie begon,
zij werd net uit de groepssessie op de gang gestuurd,
schreeuwend en boos ging ze voor mij zitten,
ze keek me diep in de ogen, ik bood haar een bonbon aan,
ze lacht...
we gingen en bleven praten, door haar had ik zelfs mijn therapie sessie gemist...
het maakte niet uit, we geloofden allebei niet in dat therapie op ons werkt,
we hadden zelfs het gevoel dat de wereld gekker was dan ons...

een week later hadden we verkering, een mooie tijd volgde...
ik zag helaas te laat de donkere wolken die boven ons toen hingen,
mijn therapeuten waarschuwden me voor haar en haar buien,
maar ik nam het niet serieus...

na mate we langer met elkaar hadden,
kreeg ze vaker buien van waanzin, waar ze zichzelf pijn deed,
soms omdat ze zich zelf hate, soms omdat ze onzeker was, vaak omdat ze de wereld niet begreep.
elk keer als ze huilde, hield ik haar vast,
elk keer als ze zich zelf gesneden had, verbond ik haar,
en zei ik dat het wel mee viel, en zo kwam ze zelfs uit haar donkerste momenten,
we waren er voor elkaar...

langzaam werden haar buien nog heftiger en langer.
in die periodes kon ze soms dagen opgesloten zitten, met mij als enige gezelschap...

ergens in oktober 2002,
ze had zich zelf flink toegetakeld, het bloed drupte op de grond,ik kwam de kamer binnen.
ik zei dat het zo niet meer kon,en dat ze hulp nodig had,
ze werd waanzinnig en gooide met spullen naar me, ik pakte haar vast,
perrongeluk sneed ze in mijn arm met haar mes , het bloede...
zij voelde zich onmetelijk schuldig ,ze bleef rustig in mijn armen liggen,huilend.
constant herhaalde ze hoe veel het haar speet dat het gebeurt was.
ik pakt de mes uit haar handen en kerfde van de snee een hart in mijn arm.
ik zei; nu gaan we samen hulp zoeken,ons liefde is toch eeuwig...

beiden gingen we naar een gesloten inrichting, ik kwam na een maand uit,
zij pas in maart 2003...

helaas had de inrichting haar niets goed gedaan,
integendeel, ze kwam beroerder uit dan er voor...

april was een moeilijke maand voor ons beiden,
we versterkten elkaars depressie,
vele avonden lagen we beiden bloedend in elkaars armen,
we huilden veel, we dachten vaak aan de dood...

mei
het was een koude avond, buiten regende het,
ik werd gebeld, het was Ophelia...
albert,ik ga vanavond een eind aanmaken, ik wil dat je het ook doet.
ik hou van je ziels veel waren haar laatste woorden toen ze ophing,
ik nam het niet serieus omdat ze al vaker zulke dingen had gezegd,
volgende dag was ze niet meer, overdosis medicijnen en polsen door gesneden...

het heeft me nog 3jaar gekost om het loste laten,
ik hield oprecht van haar...

in de film pleegt de vrouw ook zelfmoord en komt daardoor in de hel die ze zelf gecreëerd heeft,
hij red haar...

ik hoop ook na mijn dood ooit haar uit haar eigen hel te halen,
niet meer uit liefde, mijn hart is nu van victoria voor 100% of ik dat wil of niet,
nee,meer als een laatste daad voor haar,omdat we toch ooit iets moois hadden...
zelfs lijkt het zooo negatief, het was de pijn waard,
ik blijf altijd zeggen ze was een goed mens soms zelfs te goed,
haar ziel hoorde alleen niet meer in onze wereld thuis, ze was van een lang vervlogen tijd ...



Trustfully yours
R.Albert

tea4u, man, 39 jaar

• Perhaps (opgeheven op 30-1-2015) maandag 14 januari 2013 07:34
  Een heel herkenbaar verhaal, minus het beschadigen van mezelf en dat ik ook hulp nodig had. Zat ik wel in een soortgelijke relatie waarin hij depressief was (is) en aan zelfbeschadiging deed (doet). Zoiets laat je niet zomaar los. Ik ben ook nog steeds zijn mantelzorger.. ik probeer het los te laten, maar dat kost tijd (zeker ik als kreeft, als zorgdrager en gezien het verleden). Zodra ik voel dat er anderen voor hem zullen zijn, dan zal ik het loslaten. Nu ben ik druk bezig met anderen (zijn ouders, maar ook diverse instanties) te betrekken, zodat zij 'mijn rol' over kunnen nemen en ik het ook allemaal een plekje kan gaan geven. Knap dat je het nog 'relatief snel' hebt kunnen loslaten.. ik weet niet of ik dat zou kunnen.. al ben ik bang dat er alsnog een dag komt binnenkort dat ik er ook mee moet gaan dealen (ook al hebben we geen relatie meer, we hebben nog steeds een goede band en bijv. nog nooit ruzie gehad met elkaar).. ik zit nog een beetje in de ontkenningsfase, al weet ik dat het een realistische kans is dat het gebeurd. Moeilijk hoor.. en knap
• Morgenrood maandag 14 januari 2013 07:45
  Wat ontzettend tragisch...
  Ik heb er een aantal traantjes bij gelaten.
  Je bent er niet aan onderdoor gegaan, ik denk dat je heel sterk bent.
  Ophelia is ook de hoofdpersoon in de film Pans Labirinth.
  Een meisje dat haar eigen fantasiewereld creeerde, die onbewust tot haar eigen ondergang leidde.
  Maar na haar dood kwam ze thuis in haar eigen mooie fantasiewereld.
  
• tea4u maandag 14 januari 2013 08:49
  @Perhaps
  ja los laten is voor ons kreeften ook zeer moeilijk
  ik blijf mijn relaties /vrienden altijd trouw,ook al schaad het me...
  daarom kies ik mijn vrienden nu zo zeer zorgvuldig.
  het enige wat heeft gezorgd dat ik haar kon los laten zo snel was,
  was dat ze niet meer leefde en dat ik in zag, dat ik ook afgleed,
  ze zou nooit dat hebben gewild,ik moest het wel...
  
  ooit zal je jouw ogen openen en helemaal uit de ontkenningsfase komen,
  misschien zie je dan in dat als je echt van iemand houd,
  dat je hem moet loslaten, voor de welzijn van jullie beiden ...
  op zijn tijd, en op je eigen tempo,
  en die kan je zelf het beste bepalen,
  
  ik wens je veel sterkt mee
  maar dat wis je
  
  @Morgenrood
  dankjewel voor je mooie reactie...
  ik ben niet echt onderdoor gegaan, maar heeft me wel getekend.
  ik durf niet te zeggen dat ik sterk ben,
  ik wacht eigenlijk gewoon op mijn tijd dat ik natuurlijk sterf,
  ik ken de film ''Pans Labirinth''
  in zekere zin heeft ze een eigen fantasiewereld gecreëerd waar ze in leefde,
  helaas waren de laatste dagen/uren van mijn Ophelia donker,
  dat ik liever niet aan haar ''wereld'' wil denken...

• O 13 dec 2021 kerstdecoraties   ( 1 )
• O 07 dec 2021 Koning Winter...   ( 1 )
• O 06 dec 2021 ik hou de kersttraditie in leven...
• O 05 dec 2021 kerst komt eraan
• O 02 dec 2021 land van trollen
• O 01 dec 2021 hoop dat iedereen nu tevreden is met de resultaat,   ( 5 )
• O 29 nov 2021 ik heb niks met helden...   ( 5 )
• O 24 nov 2021 wat onzin...   ( 1 )
• O 23 nov 2021 in andere woorden, vroeger...
• O 22 nov 2021 Rellen afgelopen weekend...   ( 1 )
• O 17 nov 2021 complotstheorieën   ( 1 )
• O 14 nov 2021 verloren waardens   ( 3 )
• O 13 nov 2021 van rooskleurig naar code rood...   ( 2 )
• O 12 nov 2021 Vol verwachting klopt ons hart
• O 10 nov 2021 journaal.blegh