[herinneringen] verstikkend...

ave,
zo als vaker worden mijn gedachtes weer eens meegevoerd op de geur van mijn kop thee,
er komen herinneringen naar boven,
uit een tijd toen mijn leven simpeler was, niet altijd leuker, maar zeker simpeler...
die tijd toen ik nog maar een ruime meter groot was en geloofde in alle woorden van mijn moeder...

ik herinner me nog goed toen ik als een klein jongetje van zes jaar buiten speelde,
achter de tuintjes en schuurtjes die achter de kleine rode vooroorlogse arbeidershuisjes stonden...
alle huisjes en tuintjes en schuurtjes waren het zelfde, enkel als je naar binnen keek door de luxaflex zag je de verschillende levens die er verscholen achter lagen.



elk tuintje achter het huisje had in midden een grasveldje, met daarom heen plantjes, die op hun buurt tegen een heg van meestal coniferen stonden, of een goedkoop waaiboom houten schutting...
aan dat kleine grasveldje kon je zien waar kinderen woonden,
want waar kinderen speelden was er een grote ronde kale plek in midden van het gazon,
en soms zelfs een blauwe plastiek zandbak in vorm van een schelp,
waar meer zand omheen lag dan er in...

achter in de tuintjes stonden overal het zelfde soort schuurtjes,
soms met een tweede zelfgebouwde bouwsel er tegenaan, of een schutting met een gammele deur...
bij ons was het echter anders, wij hadden heel rebels onze tweede houten schuurtje los van de ander staan,
met niets er tussen...

onze tweede schuurtje stond vol met tuingereedschap en speelgoed, het was er donker,vies....
en er liepen spinnen die ongelooflijk groot waren, tenminste voor mij als een kind...
het schuurtje had altijd een spookachtige verschijning, de hout rotte langzaam weg, de groene verf bladderde en door de enige raam die het schuurtje bezat kon je niet doorheen kijken...
hij was stoffig en er zat een groene aanslag op, die een groene gloed binnen in het schuurtje overdag gaf ...
we noemden dat bouwsel ook wel ''de hondenhok'' want zijn voormalige functie verraadde...

achter de schuurtjes liep een pad,
ingesloten aan de ene kant door de schuurtjes zelf met schuttingen en poortjes dus,
en aan de andere kant een ouwe roestige hek,die overwoekert was door klimopplanten die door ''opa Oudbier'' nog zijn geplant,
om de gevallenbladeren die van de bomen aan de andere kant van de hek lagen,daar te houden...

de takken van de bomen hingen altijd ver over de oude hek en de schuurtjes,
waardoor ze altijd de pad in schaduw hielden...

de pad liep aan een kant dood tegen een zware schutting die overwoekert was met klimopplanten
waar roestige prikkeldraad doorheen liep...
als je de pad naar de andere kant volgde kwam je op een parkeerplaats uit, waar nooit een automobiel stond,
omringt door huizen aan de ene kant,
een klein overwoekert veldje,en een oud joods begraafplaats aan de andere zijkant...
soms speelden er kinderen daar op het parkeerplaats, echter niet vaak...

de oude kerkhof had altijd een treurige aanzicht,
de graven waren vervallen, de gras stond er altijd hoog,
en in honderd jaar is geen ziel meer daar te rusten gelegd...
de kerkhof stamde nog uit een tijd dat hij buiten de stad lag,
maar langzaam had de stad hem volledig ingesloten, net zo als het kleine bosje achter de roestige hek...
ze waren samen laatste overblijfselen uit een vervlogen tijd...

ik speelde graag in het kleine bos,
ik bouwde daar hutten in de bomen en was altijd opzoek naar schatten...
de andere kinderen die durfden er niet te komen, ze vonden het er eng,
maar in mijn ogen zag dat kleine stukje groen juist uit als een bos uit een sprookje,
waar mijn oma mij over vertelde...

ik neem een slok van mijn thee, hij is koud...
en mijn gedachtes dwalen weer af in het verleden...

iedereen had aan de voorzijde van zijn kleine huisje ook een tuintje,
waar iedereen wat van probeerde van te maken,
met kleurige bloemetjes en fleurige kleurende plantjes...

het was altijd stil in de straat, het enige geluid die er klonk was die van de vogels,
en de vegende bezems die de kleine paadjes die naar de huisjes liepen schoon hielden...
soms als iemand kwam of vertrok, en zo onbewust de rust verstoorde ,stonden de buren al uit de raam te kijken...

het was alsof de bewoners met elkaar hadden afgesproken ,
je begroet je buren vriendelijk en kijkt argwanend naar mensen die je niet eerder in de straat hebt gezien...

hellaas was ik er niet bij toen ze dat hadden afgesproken...
dus zo werd ik ooit als een klein jongetje door een dame uit de buurt ''opgewezen'',
dat ik niet met ''vreemden''moet praten,
nadat ik een man vriendelijk begroete, die met zijn hondje door de straat liep en zo leuk duintje floot ...

ja alles was gemaakt en uitgedacht voor je,
als je hekje kapot was, kwam een buurman hem repareren ,als je het niet snel genoeg deed...
het zelfde gelde voor het snoeien van de coniferen, of het onderhouden van je tuintje voor het kleine rode huisje waar je woonde...

er waren ouder dames zelfs die door de straat liepen en je op jouw gedrag wezen,
alles was er proper en netjes, althans aan de voorzijde van de straat ...
het werkte allemaal verstikkend op de geest...

faithfully yours
The TeaRat