Herstel
Gister liep ik met mijn moeder op het strand. Het was gezellig en we hebben lekker geshopt en terrasje gezeten.
Ongeveer een jaar geleden liep ik met mijn moeder op het strand en vertelde ik mijn moeder dat ik dood wou. Ik wou nog afscheid van haar en oma nemen. Het regende die dag zo hard. Mijn moeder huilde en hield mijn hand vast.
Nu meer dan een jaar later is mijn doodswens zo goed als weg. Ik heb spijt dat ik mijn ouders zo veel verdriet heb aangedaan door te zeggen dat ik dood wil en o.a. mijn suïcide poging. Mentale ziektes zijn een lastig gegeven. Het is een grijs gebied. Waarom ik dood wou heb ik geen antwoord op. Ik zag het leven op bepaalde momenten niet meer zitten omdat ik mij gefaald voelde. Ik voelde me ook constant leeg en verdrietig. Mijn depressie voelt zoals goed als hersteld. Ik voel me op sommige dagen wel minder maar ik merk dat ik steeds meer plezier heb ik het leven. Ik vind het nog steeds moeilijk om alleen te zijn en ik heb veel vrije tijd waar ik niet altijd mee om weet te gaan. Het leukste aan het leven vind ik toch wel het samen zijn met mijn ouders en vrienden. Ik geniet van het samen zijn met mensen. Ook denk ik hoopvol na over de toekomst. Ik wil graag moeder worden en mijn ontwikkelen. Ik vind het jammer dat ik me zo lang ongelukkig heb gevoeld. Maar blijkbaar had ik deze periode nodig om weer het leven aan te gaan. Je kiest niet bewust voor het leven. Ik heb ook geleerd dat het normaal is om soms over de dood na te denken. Ik slik nog steeds medicijnen tegen depressie maar de zwaarste kantjes zijn er wel van. Ik hoop dat ik mijn ouders nooit meer zoveel verdriet zal aandoen door te zeggen dat ik dood wil. Ik hoop de komende hopelijk twintig jaar dat ze er nog zijn mooie herinneringen met ze te maken. Voor mezelf hoop ik, dat ik ook leer om te gaan met de momenten dat ik alleen thuis zit.
BorderlineIris, vrouw, 2 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende