Het eind van het begin en omgekeerd

Acht lange, volle, drukke, absoluut 4 tellende geslapen weken begint college weer. Ik doe een dierstudie aan de universiteit. Deze periode staat in het teken van dieren, en een onderwerp dat veelal aan bod komt; dierproeven. Niet relevant verder, hoogtepunt van de dag.

Ik voel mij niet slecht, ik voel mij niet goed. Of wel? Er is geen meetstok. Goed teken?
Ik kan geen negatieve emotie oproepen, goed dan maar?

Even vergeten mij in te schrijven voor de vakken van de 5e periode. Had ik toch bijna nog eens 8 weken vakantie gehad. Het loopt wel los, geen zorgen voor de dag van morgen.

Een middagje met mijn beste vriend rond gehangen. Optimaal sociale vaardigheden testen. Er is misschien een onduidelijkheid die duidelijkheid nodig heeft. Mijn beste vriend is niet als een beste vriend zoals we beste vrienden kennen. Eigenlijk, is onze vriendschap een zakelijke overeenkomst. Het is moeilijk te beschrijven. Ook, zo'n goede vriendschap met een jongen hebben. Het is niet zoals mijn beste vriendin die ik al 10 jaar ken. We praten iedere dag, zeker wel 8 uur per dag lopend contact. Niets bijzonders, gewoon peilen, geen lange gesprekken. Ik ben totaal niet alleen. Ik doe geen gekke dingen met hem. Wel eens bier drinken en wandelen en de hond uitlaten en nog meer bier drinken en gamen en taart eten en nog meer bier drinken. Een uitdaging voor mij; ontspannen. We zijn net tweeling. Hij is alleen de duistere versie. Er is een klik, maar het is niet uit te leggen en zo veel hebben we ook niet gemeen met elkaar. Of juist wel? Het is allemaal niet zo zwart wit. Bovendien, hij heeft een beste vriend. En 'bromo' relatie, zoals ik het noem. Ze stemmen niet direct met die benaming in.
Vandaar, het is dus een beetje ingewikkeld maar dat maakt eigenlijk ook niet uit. We halen er uit wat er in zit. We hebben een moeilijkere periode achter de rug waar het contact totaal niet liep. Stroef, moeizaam, onduidelijk. Ik ben gevoelig voor emotie en energie, hij had een ballast bij zich. Ging niet, nu is het beter. Ik dwaal weer eens af maar zo kom in tenminste in schrijfmodus. Blijf mij me, ik kom tot een kern.

Dit alles, is stilte voor de storm.

Ik ben met de nieuwe vorm van therapie begonnen; haptotherapie. Het gaat een hele kluif worden. Een gevoel, onbeschrijfelijk, sterk, niet uit te leggen, gaan we naar boven halen en ontleden. Van binnen tot buiten gekend en herkent en handvaten worden gemaakt voor een stabielere basis. Weg gaat het niet, daarom maken we handvaten.

Om dit te kunnen doen, moet ik wel, 20 jaar klinkt weer zo extreem dus laten we zeggen, 15 jaar van 'druk het weg' training m'n huis uit sturen.
Niet andersom natuurlijk. Ik stuur een slechte huisgenoot weg, het is niet de bedoeling dat ik verhuis. Ik mag mezelf niet verliezen.
Psychologisch gezien is het ook een uitdaging. Ik ben hoog sensitief, heb mogelijk ADD, wat ik niet ga laten testen want ik hoef dat label niet nog er over te praten of te denken want het maakt mij kwaad, en een randje van hoge intelligentie. Kortom; mijn hoofd leidt een eigen leven. Iets met slapende honden wakker maken.

Ach, een storm is toch interessanter dan die stilte.