Het EK

Sinds dit EK weer is begonnen, moest ik even terugdenken aan mijn verhalen die ik twee jaar terug schreef tijdens het ontzettend memorabele WK. Waar ik geniale herinneringen aan heb overgehouden.
De eerste wedstrijd van Oranje meemaken via de radio, omdat ik net had zitten genieten van Jesus Christ Superstar - the Musical.
Alle andere wedstrijden natuurlijk wel gezien, ik had toch niets beters te doen, aangezien m'n schooljaar al over was. Hoezo, ik heb geen leven? Zelfs de meest nutteloze wedstrijden van Kameroen - ik weet eigenlijk niet eens meer of ze wel meededen, maar het klinkt nogal nutteloos - heb ik toen gekeken. Hierdoor wist ik wel wat 'onze jongens' zouden kunnen gaan beleven in de kwartfinales.
Uitgelaten als iedereen was toen we daar stonden, zo jankend waren we na afloop - en tijdens natuurlijk. Wat een dramatische wedstrijd, vooral vanwege de meest dramatische scheidsrechter, waar er nu nog steeds een handjevol van rondloopt, God mag weten waarom. Om een lang verhaal hierover kort te houden: Lees m'n blogs van twee jaar geleden gewoon.

Voorafgaand aan het EK had ik nogal een sterk vermoeden dat 'onze jongens' het niet zouden gaan redden. Op papier hebben 'onze tegenstanders' nogal sterke teams. Vooral ook goed op elkaar ingespeelde teams, als je het mij vraagt.
Maar.. Niets bleek minder waar. De wedstrijd tegen Italië verliep ontzettend voorspoedig en ik vond echt dat 'we' goed voetbal lieten zien. Voor het eerst sinds jaren, als je het mij vraagt. Ik, als fervent Marco van Basten hater, kreeg zelfs sympathie voor die man. Vanwege het goede voetbal, maar ook omdat hij zo ontzettend uitgelaten aan het juichen was bij de doelpunten. Helaas voor hem, was dit snel weer voorbij, aangezien hij meende dat Oranje alweer over zijn hoogtepunt heen zou zijn geweest na de wedstrijd tegen Italië. De arrogantie ook waarmee hij de pers te woord staat, om van te walgen gewoon - en dat doe ik dan ook.
De wedstrijd tegen Frankrijk, vond ik eigenlijk niet zo heel erg spannend. Al heb ik hem niet gezien, voordat het EK begon had ik al geen goed beeld meer van het ooit zo goede Frankrijk. Wat een vreselijk voetbal lieten zij zien. En dat bleek maar weer, al speelden 'wij' absoluut niet zo goed als tegen Italië. Eigenlijk vond ik dat we net zo speelden als altijd; erg slecht. Maar zoals in de meeste sporten: Het gaat om de punten en die hebben we binnen!
Nu natuurlijk de vraag wat we tegen Roemenië moeten doen: Winnen of verliezen. Willen we de kans lopen ooit nog tegen Frankrijk te moeten spelen in de halve finales of niet? Dat is volgens mij de grote vraag die nu in de hoofden van menig journalist de hoofdrol speelt. Zelf vind ik niet dat we moeten verliezen van Roemenië. Dat zou onzinnig zijn, al zeg ik het zelf. Gelukkig mogen wij als poulewinnaar spelen tegen Rusland of Zweden. Van allebei heb ik geen hoge pet op. Dus wie weet komen we die ronde dan ook nog wel door. Lijkt me zeer fijn, eerlijk gezegd.

Misschien moet ik toch maar wat credit gaan geven aan Van Basten en 'onze jongens'. Ik heb ze waarschijnlijk te bekritiseerd, al vind ik nog steeds niet dat we een goed elftal zijn en heb ik nog steeds commentaar op een aantal spelers, maar dat terzijde. Ik zie wel dat ze zijn gegroeid en dat is positief, in mijn ogen. Nu hopen dat we dit EK zo kunnen blijven volhouden en wie weet worden we, 20 jaar na dato, weer kampioen. En anders geloof ik in de krachten van Bert van Marwijk en dat hij ons een mooi WK gaat bezorgen over twee jaar.