het geluid van rouw.

Ik zit op een krukje, de foto nog steeds in mijn hand. 
Ik plaats haar voor me, op de piano, op de plek waar bij andere mensen noten zouden staan Bij mij niet.
Ik vind noten lezen maar stom. Ik kijk haar aan.
Nog steeds waren haar ogen prachtig. 

Langzaam plaats ik mijn handen op de piano.
Ik sla een akkoord aan. De ruimte word gevuld met de tonen uit het C-akkoord. 
Ik zou zweren dat ik haar glimlach breder zag worden.
Het meisje op de foto herkende het lied. Ik speelde verder.

Het was winter. De sneeuw viel naar beneden, en de wateren bevroren.
We liepen van huis naar school. Ze begon ineens te zingen.
was a cold and dark December, from the rooftops I remember , there was snow. White snow
Nou inderdaad. Er was behoorlijk wat sneeuw. En het donker kwam later wel.

Het was haar lievelingslied. Ik vond het ook een heerlijk lied. 
Dat het eigenlijk haar toekomstbeeld was om die heuvels te vinden, ja dat wist ik niet.
Samen zongen we luidkeels het lied.
Hand in hand, met het gevoel dat we de wereld aan konden.
Of in ieder geval ik.

Terwijl de beelden in mijn hoofd komen, ga ik steeds agressiever spelen. 
De noten wervelen door de ruimte, en ik neem niet de moeite om ze bij elkaar te houden. 
Als wij dat niet waren, waarom ons lied dan wel?

Maar dat wist ik natuurlijk wel.
Ik moest blijven geloven.
Niet zozeer in god, maar wel dat er iets is.
Dat zij nog steeds bij me is. Dat ze naast me zat, maar dat ik dat alleen niet kon voelen of zien.
Dat ik alsnog voor iemand speelde.

Terwijl de laatste tonen wegstierven, stond ik op.
Ik pakte de foto en gaf haar een kus.
Toen ging ik naar buiten. 
Ik legde haar foto op een heuvel.
Wellicht niet violet of paars,Maar wel de heuvel waar ons lied voor het laatst gezongen werd.

Ik draaide me om.
Daar, onderaan de heuvel,
Zag ik een meisje.
Ze was in het wit gehuld, en haar haren wapperden in de wind.
Ik wilde naar haar toe rennen. Schreeuwen. Huilen.
Maar ik stond aan de grond genageld.
Ze zong ons lied. Ze begon te huilen.
'leef' zei ze tussen haar tranen door.
En toen verdween ze.

If you loved me so, why'd you have to go?