Het is over..

Ik heb geen zin er een uitgebreid verhaal van te maken. Ik voel me nogal rot op het moment en ik heb nog héél veel aan school te doen! Lekkere timing dit...

Het was weg. Het was over. Het was er niet meer.
En hoeveel ik daar ook van baalde, ik kon er gewoon niks aan doen. Ik deed kortaf tegen 'm, het kon me niet meer schelen als hij een weekje niet kon komen ivm zijn werk en dat verliefde gevoel was weg.

Ik hoopte dat het terug zou keren. Ik wilde hem een week niet zien, gewoon om erover na te denken. Maar na die week was ik geen stap verder. Het gevoel hoe ik de relatie inging was er niet meer, het was op.

Nu is het echt definitief over.
Ik kan het niet echt bevatten, na 8 maanden is het gewoon over. Zolang heb ik achter hem aangelopen, zolang heb ik op hem zitten wachten. Nadat ik hem voor me had geworden, werd alles minder. Met de dag werd het minder. Ik zag gewoon dat het minder ging, baalde daar natuurlyk verschrikkelijk van, maar ik kon er weinig aan doen.

Het is mijn fout.
Hij houdt nog van me. Ik ook van hem. Dat is wel te zien aan het verdriet wat ik erom heb. Maar het werkte gewoon niet meer.
Nu mis ik hem. Ik mis hem echt. Ik besef dat alle dingen die we samen deden, gewoon niet meer zullen gebeuren. Ik zal niet meer met hem 'snachts door R. gek op de fiets doen. Ik zal z'n vrienden die ondertussen mijn vrienden zijn geworden niet (vaak) meer zien. Oud & Nieuw samen vieren zullen we niet meer meemaken. Samen op vakantie gaan we niet meer. Samen skaten....

Zoveel dingen. Ik besef nu dat ik veel dingen met hem deed. Dingen die ik alleen niet deed. Ik ga ze missen, dat weet ik zeker. Waarom zegt iedereen toch dat dit de juiste beslissing was? Dat als ik me zo aan hem ergerde, dit de juiste beslissing was? Waarom laat ik er dan zoveel tranen om...

Tell me...