Het is tijd.
Ik heb een paar dingen nog niet geschreven en ik denk dat het tijd word dat ik dat er is uit gooi. Ik snap het gewoon niet. Echt niet. Het ene moment ben ik zo blij dat ik er nog ben en het andere moment denk ik was ik maar weg.
Ik ben gister avond na een hele tijd weer is uit geweest. Ik was er gewoon niet aan toe gekomen. Maar het vrolijkte me zo op. Ik heb echt al zo lang niet meer zo'n leuke avond gehad. Eerst naar een club bij ons in het dorp. Om 2 uur een vriendin naar huis brengen. Toen vroeg de broer van een andere vriendin of we nog even bij hun patat kwamen eten. Daar tot 4 uur gezeten en toen nog naar het huis van de vriendin waar ik zou blijven slapen. Echt top avond en wat was ik blij dat ik niet thuis sliep anders had ik half 2 al thuis moeten zijn. Ik heb echt zo veel lol gehad. Gewoon gek gedaan en zonder drank want mag niet met mijn medicijnen.
En dat terwijl ik vrijdag weer zelfmoord gedachten had. Ik was alleen thuis, Jay was met vrienden naar de film, mijn vriendin moest haar mobiel weg doen. Ik voelde me zo alleen. Alsof niemand me zou missen. Ik heb dat de laatste tijd steeds vaker. Dat ik denk wat ik nou waard ben. Wat mensen nou aan mij zouden hebben. En zelfs nu in bijna een vriendje heb denk ik nog dat iedereen zonder me kan.
Ik twijfel zo wel vaker over mezelf. Ik heb laatste tijd allemaal bultjes in mijn gezicht. Ik weet niet waardoor het komt maar het lijkt alsof ik zoveel puistjes heb. Het zijn alleen geen puistjes. Het ziet er zo lelijk uit. Ik zie er lelijk uit. Ik snap niet hoe de knapste jongen ooit wat met mij zou willen. (ja, is echt waar overal waar ik ben hoor ik wow hij is knap.) Op een ander moment ben ik weer best tevreden met mezelf. Nooit echt blij maar wel tevreden. Zo van ik moet er maar mee leven.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet denken. Het ene moment wil ik overal vanaf zijn en het andere moment ben ik zo blij dat ik er nog ben.
ItsJustMe1, vrouw, 27 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende