Het is uit / maar dat ik ons nog steeds mis.

Ik schreef wel eens over je. Je schreeuwde in eens van onze laatste ruzie's dat ik nooit aan je dacht, maar ik schreef wel eens over je, hoor. Nu doe ik het weer. Het is 5 maanden geleden lief, but waking up without you is still like drinking from an empty cup. Het maakte niet uit, dat je op een dag je haar verfde en het mislukte of dat je een keer mijn favouriete horloge kwijtraakte terwijl ik je waarschuwde dat hij je te groot was. Het maakte niet meer uit dat je ooit tegen me schold waar al mijn vrienden bij stonden en dat er eentje met je flirtte en dat jij lachte en niet zei: Ik hoor bij hem, voor altijd.
Ik weet wel dat 4 jaar geen mensenleven is, maar soms voel ik ineens weer dat je nooit meer terug gaat komen.

Wat waren we jong toen we net wat kregen, 16 en we konden de wereld aan, wij samen. Een jaar later deden we voor het eerst wat we beide nog nooit gedaan hadden en 2 jaar later kregen we vaste rituelen, wanneer we elkaar zagen, dat ik je altijd oppikte uit werk en dat we even langs de supermarkt gingen voor het avondeten. Je had kleren in mijn kast. Ik had ruimte voor je vrijgemaakt,

dat deed ik nooit. Weer een jaar later hadden we het over ooit samenwonen, toekomstplannen daar hielden we van. Een jaar later bleek je al een halfjaar een affaire te hebben met iemand die we allebei kenden. Ik heb me wel eens afgevraagd, voor ik het wist, waarom hij mij niet mocht, maar ik kon me eigenlijk geen reden bedenken. Gelukkig werden jullie, binnen enkele maanden een huis en vast binnen 5 jaar een kind, ik zie het zo gebeuren.

Maar ik mis je nog steeds. Ik mis het lepeltje lepeltje liggen 's nachts, of dat je graag misdaadserie's keek en daarna bang was en mij belde, of ik naar je toe kon komen. Ik kwam altijd en we vielen samen in slaap. Jij hoorde geluiden, maar ik zoende ze weg.

Ik mis je lichaam, zij was zo mooi. Je straalde altijd uit wie je was en dat je je daar niet voor schaamde. Ik mis de passie van je handen, je lijf, je ogen. Ik mis je liefje.