Het verleden niet waard

ik heb vanmorgen iemand gesproken over het "afhankelijk" zijn van een ander.
Sommige mensen beweren dat als je niet alleen kan zijn je niet met jezelf kan leven.

we waren eruit gekomen dat dat niet zo is, wij vinden onszelf juist ontzettend aardig. alleen met iemand samen ben je meer.

Het zit zo, niemand is helemaal goed, maar met zn tweeën ben je wel meer.
het is jammer dat ik het perongeluk weggeklikt heb, ik kan t nu niet goed uitleggen.
-alleen ben je wel jezelf maar toch mis je dingen, dat vult de ander voor je aan zeg maar, en wordt je samen één. Niet dat je als je alleen bent maar een half bent maar met 2 ben je completer.

laat eigenlijk maar, in mijn hoofd klopt t maar op tekst klinkt t wazig.

Ik wil niet alleen zijn, ik wil iemand hebben, dat is leuker, het is leuk om van iemand te houden, het is leuk om met diegene samen gezellige dingen te doen. het is gewoon leuk, leuker dan alleen zijn.
ik hoef geen vrijgezellenleven te leiden, ik hoef geen one-night-stands, elke week een andere en daarna toch weer achter elke leuke vrouw aangaan.

ik wil er gewoon één, en voor die ene gaan met mn hele gevoel. Dat is toch veel leuker?
ik vind dat sowieso veel meer waarde hebben.

Ik vind mezelf echt leuk, ik vind mezelf aardig, ik mag mezelf, je mag t niet zeggen van jezelf maar ik vind mezelf niet lelijk, ik ben (eignelijk) heel vrolijk en schijn ook grappig te wezen. Ik heb dus geen hekel aan mezelf, en ik kan best zeggen dat ik van mezlef hou en met mezelf kan leven.

Ik kan alleen niet leven in mijn eentje, ik moet iemand anders hebben om ook van te houden, die mij ook het idee geeft dat ik de moeite waard ben. niet omdat ik t niet zelf doe maar omdat het een heel erg fijn gevoel is om iemand te hebben

Gisteren zei ik nog, Wat ik nu meemaak is het verleden niet waard, als ik dit geweten had, dan had ik die mooie jaren hiervoor liever niet meegemaakt. ik meen dat, al die leuke en mooie dingen verbleken bij wat er nu gebeurd, als ik haar niet gehad had dan was ik nu met iemand anders of er was toendertijd niets veranderd maar wist ik nu niet beter. nu heb ik al dat wel meegemaakt, ervan mogen proeven en gemerkt hoe geweldig het is, maar na een jaar of 4 wordt ik gewoon weer 2 stappen teruggezet.

Toen ik wegging bij mn moeder om samen te gaan wonen had ik t daar beter dan nu ik terug ben.
En het enige wat ik kan is proberen ermee te leven, maar dat lukt niet. ik wil die kamer inrichten maar elk dingetje in die kamer heeft herinneringen en nieuwe dingen kopen kan ik me niet echt toe zetten.

ik wil gewoon lekker mn ding doen, niet nadenken wat ik doen moet, gewoon mn hobbys oppakken, als had ik niet eens echte hobby's gewoon dingen die ik leuk vond om te doen.

nu is mijn grootste zorg, in contact komen en blijven met zoveel mogelijk mensen, zodat ik niet alleen ben. zoadat ik aanspraak heb en me niet alleen voel.
2 weken en 1 dag geleden was mijn grootste zorg dat er een vaatwasser uitgeruimd moest worden.

dat leven komt niet meer terug, dat is zeker, en ik wil t ook niet eens meer want ik zou altijd twijfelen aan haar gevoelens, maar ik wil wel zo'n soort leven terug, lekker met iemand gezellig samen zijn en van elkaar houden en zo.

hoeft niet eens samen in 1 huis als we maar blij zijn samen, als zij en ik maar bij elkaar zouden horen en er voor elkaar zullen zijn. dat huis komt later wel.

elke keer als ik dit vertel komt er toch weer da tik met mezlef moet leren omgaan bla bla maar het zit tussen mij en mezelf echt wel goed hoor, ik wil alleen mij, mezelf en nog iemand.