het word allemaal weer erger..
ik hebt zoveel te zeggen, en ik weet gewoon niet hoe..
het praten gaat me steeds slechter af, ik dacht dat ik het weer een beetje kon, maar nee hoor, weer alles opkroppen, al die gevoelens.. ik weetr gewoon niet hoe ik alles moet zeggen, moet uitleggen, misschien hebben ze gelijkt, ik heb misschien wel professionele hulp nodig, maa ik wil het niet, ik kan het niet, daar moet ik ook gaan praten, en dat ik 1 van de dingen waar ik juist moeite mee heb.. en ik wil ook niet dat mn ouders het te weten krijgen, ze hebben er niets mee te maken, zij zijn juist 1 vand e onderdelen waardoor ik mezelf verwond, mn gevoelens opkropt, me rot voel en de hele wereld van me af sluit, niet dat ik ze nu haat ofzo, maar ik irriteer me nu gewoon onwijs aan ze, vooral mn moeder, elke beweging die ze maakt, elke stap die ze zet, ik word helemaal gek van dr, mn vader valt wel mee, hij laat me over het algemeen wel met rust.. ik weet ook wel dat ze van me houden, zal vast wel ergens, maar toch, ze behandelen me als een volslagen vreemde.. ik weet het ook allemaal niet meer..
al het snijden word ook zo erg, mn armen zien er niet uit, en inmiddels niet alleen mn armen meer..
waarom loop ik hier nou al zo lang mee rond en kom ik er gewoon niet meer uit...
mris
het praten gaat me steeds slechter af, ik dacht dat ik het weer een beetje kon, maar nee hoor, weer alles opkroppen, al die gevoelens.. ik weetr gewoon niet hoe ik alles moet zeggen, moet uitleggen, misschien hebben ze gelijkt, ik heb misschien wel professionele hulp nodig, maa ik wil het niet, ik kan het niet, daar moet ik ook gaan praten, en dat ik 1 van de dingen waar ik juist moeite mee heb.. en ik wil ook niet dat mn ouders het te weten krijgen, ze hebben er niets mee te maken, zij zijn juist 1 vand e onderdelen waardoor ik mezelf verwond, mn gevoelens opkropt, me rot voel en de hele wereld van me af sluit, niet dat ik ze nu haat ofzo, maar ik irriteer me nu gewoon onwijs aan ze, vooral mn moeder, elke beweging die ze maakt, elke stap die ze zet, ik word helemaal gek van dr, mn vader valt wel mee, hij laat me over het algemeen wel met rust.. ik weet ook wel dat ze van me houden, zal vast wel ergens, maar toch, ze behandelen me als een volslagen vreemde.. ik weet het ook allemaal niet meer..
al het snijden word ook zo erg, mn armen zien er niet uit, en inmiddels niet alleen mn armen meer..
waarom loop ik hier nou al zo lang mee rond en kom ik er gewoon niet meer uit...
mris
03 sep 2004
- meld ongepast verhaal
-
miems
vrijdag 03 september 2004 17:28
't komt goed... probeer gewoon met vrienden te praten... wanneer je er klaar voor bent vertel je het...
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 10 nov 2004 alles lijkt zo makkelijk... ( 3 )
- O 10 nov 2004 gaat even helemaal verkeerd.. ( 4 )
- O 09 nov 2004 hmm..
- O 07 nov 2004 WAAAAAAAT!!!! ( 1 )
- O 07 nov 2004 mijn weekend enzo.. :) ( 3 )
- O 03 nov 2004 vinger gebroken ( 4 )
- O 02 nov 2004 misschien kan ik wel nooit meer stoppen.. ( 4 )
- O 02 nov 2004 weg met dit leven ( 3 )
- O 01 nov 2004 whie!! ( 3 )
- O 31 okt 2004 verdrietig ( 3 )
- O 28 okt 2004 dood... ( 3 )
- O 25 okt 2004 wrom nou?? ( 2 )
- O 24 okt 2004 trugval.. ( 2 )
- O 24 okt 2004 vroeg wakker.. ( 2 )
- O 22 okt 2004 mijn lichtpuntje :D ( 2 )