het wordt alleen maar erger! :o

T was dus mijn vriendje.
mijn allereerste.
Ik weet niet meer de precieze datum dat t uit was
dat ben ik gelukkig vergeten.
alhoewel...
Ik weet de datum van onze eerste kus
Ik weet dat datum dat we elkaar voor t eerst zagen
Ik weet de datum van ons eerste uitje
Doet er niet toe
want dat is niet wat ik vertellen wil
Toen hij het uitmaakte, was het alsof ik het niet vatten kon
Ik was verdrietig
maar geen traan kreeg ik eruit geperst.
Twee dagen erna zouden we samen naar de stad gaan, naar n meeting
Vooruit, ik dwong mezelf, ik dacht: we hebben t afgesproken, ik doe t gewoon, we gingen er nog heen.
Het was gezellig, we kwamen n vriend van me tegen, waren naar T's huis gegaan, waar ik doodmoe was.
Zij gingen gitaren, ik lag op zn bed te luisteren.
t was cool...
Maar toen daarna zetten we die vriend van me op de bus en daarna begon ik te praten tegen T.
Ik begon te huilen en wierp me in zijn armen.
daarna kon ik pas echt huilen.
Ik kon verdriet hebben.
Ik was n paar dagen down.
daarna werd het slepend, een liefdes verdriet zoals iedereen heeft.
We hadden weinig contact.
Tot op een avond ik n vriendin van me sprak op msn.
zij vertelde dat T op een meeting was.
Dat hij haar wilde knuffelen.
En uiteindelijk dat ze gezoend hadden.
Dit bracht zo'n schok in me voort, toen ik naar bed ging, vlak daarna, begon ik eerst heel hard te lachen, n heel enge lach, die niet blij was, eerder hysterisch en verdrietig, hoewel ik toen nog geen verdriet voelde.
Ik voelde me toen emotieloos.
En na dat lachen begon ik te huilen.
daarna was mn liefde voor hem over.
ochja...
einde verhaal denk jij dan?
niet dus.
Er kwam n tijd dat ik normaal kon doen.
Ik heb nog naast m gezeten bij hem thuis, ik heb met m gepraat, ik heb m moed in kunnen spreken....
Maar sinds een tijdje gaat dat niet meer normaal.
een vriendin van me stuurde een foto via msn waar hij op stond, en hij stond er zo mooi op...
Ik begon te hyperventileren.
Daarna ging ik met hem en die vriendin naar de bieb en ik besloot niet goed naar m te kijken, hem niet aan te kijken, niet naar zijn gezicht te kijken.
Maar toen we uit elkaar gingen, naar huis toe, naderhand, keek ik toch, begon ik weer half te hyperventileren.
Als ik hem zie kan ik alleen nog maar naar m kijken hoe mooi hij is, verlegen hoi zeggen...
Andere keren begin ik hem heel hysterisch uit te lachen. (oke, hij had ook iets heel doms gedaan xD)
Gister hadden we beroepenavond, het eerste wat ik zag toen ik de school in liep was hij...
Mijn benen werden zwaar en ik kon ze nog maar met moeite van de grond krijgen.
Nu heb ik kramp in mn kuiten -_-"
Ik ben bang dat t alleen nog maar erger gaat worden, waarom wordt t nu ineens erger terwijl het eerst helemaal weg was?
Ik wou dat t gewoon over was...
Dat ik normaal tegen hem kon doen!