Hij?

Dear Diary,

Wat is dat toch fijn om te typen.

Wel leuk die ouderwetse manier om het in je dagboek met de hand te schrijven. Het nadeel is dat als iemand het vind uit je gezin of omgeving ze het gaan lezen. En je krijgt er last van in je hand als je teveel schrijft.

Ik heb gister nacht mijn aller eerste stuk geschreven over mijn leven hier op my Diary. Echt super leuk dat al zo veel mensen het hebben gelezen. En leuk dat jullie er op reageren.
Ik had het over Hem of ook wel "HIJ". Hij vroeg of ik vanavond weer is langs kom...dat zou dan de derde keer worden deze week. Maar laat ik eerst even vertellen hoe ik eigenlijk in contact ben gekomen met hem.

"HIJ - Deel 2"

Ik heb een aantal jaar geleden op basketball gezeten. Super leuke sport en echt een leuk team. Op een dag had mijn trainer mij perongeluk toegevoegd in een groepsgesprek over een feest dat er zou zijn met de basketbal. Hij vertelde over dat het elk jaar super gezellig was, dat iedereen wel een wijntje of biertje op heeft daar. Gelukkig was ik op dat moment net 16 en leek het mij wel leuk om daar ook naar toe te gaan.

Dus ik raakte in gesprek met alle mensen die daar in dat groepsgesprek zaten. Ze vonden het allemaal een leuk idee als ik mee zou komen. Ook zodat ik de "gemiddelde leeftijd" naar beneden kon halen. Ze waren namelijk allemaal al boven de 20.
Dus ik ging er heen. Ik vond het spannend natuurlijk, als je 16 bent en je mag eindelijk wijn drinken is het wel leuk om dat soort dingen te doen met oudere mensen. Het was echt zoo gezellig en iedereen raakte aan de praat met elkaar. Wijntje na wijntje gingen er naar binnen. Was de ene nog niet eens op werd de andere al weer voor je klaar gezet. Hele lieve mensen allemaal.

De volgende dag kreeg ik een whatsapp van hem. Hij vertelde dat hij het super gezellig vond en dat ik vaker mee moest naar die feestjes. De rest vond dat trouwens ook dus ik was natuurlijk super blij om dat te horen. Maar helaas heb ik daarna niks meer van ze gehoord. Ik was van basketbal af gegaan omdat ik te veel last had van een schouder blessure. Maar het werd ook wel eens tijd om iets anders te proberen.

Jaartje later...

Ik kreeg opeens een berichtje, maar ik wist niet wie het was. Ik had ondertussen een nieuwe telefoon en veel nummers was ik kwijt geraakt. Maar ik zag de foto en wist gelijk dat hij het was. We raakte aan de praat en vertelde over wat we op dat moment deden. Zo praatte we wel bijna elke dag voor 2 a 3 maanden lang. Maar wat ik niet wist is dat hij maar 4 straten van mij vandaan woont.
Toen ik dat wist dacht ik, waarom ga ik niet langs? Dus we hadden afgesproken om lekker een filmpje te kijken en een wijntje te gaan doen bij hem thuis.

Totaal geen verwachtingen

Toevallig waren mijn ouders weg dat weekend, dus ook geen gezeur over waar ik nu weer naar toe ging. Hahaha je weet hoe het gaat... ouders, je kan niet met ze en niet zonder ze. Dus ik totaal zonder verwachtingen daar heen. Wel zo nerveus als de pest natuurlijk, zo veel zelfvertrouwen heb ik ook weer niet. Dingen die je je dan gaat afvragen. zoals.. Zal het niet saai worden? Hopelijk vallen er geen dodelijke stiltes. Zal ik weer dat irritante zenuwachtige lachje hebben? Ughll om gek van te worden soms.

Maar toen ik daar binnen kwam voelde het gelijk al relaxt. Er stonden een paar kaarsen aan niks bijzonders, zonder bijbedoelingen gingen we een beetje praten. Drankje en filmpje er bij en ik dacht, dit gaat een echte relaxte avond worden...

Of toch niet?

This...is my Diary