hoe het eerst was..
Lieve meiden,
Ik heb nu bijna 2 jaar anorexia, maar ik vind mezelf nogsteeds veel te dik.
Ik zal het verhaal vanaf het begin uitleggen..
In november 2007 kreeg mijn beste vriendin Floortje lymfeklierkanker, na 4 maanden bleek al dat ze niet te redden viel en langzaam moest ik - met pijn in mijn hart - afscheid van haar nemen.
2 april 2008 is ze overleden, 2 maanden voordat ze 12 werd.
Floortje was mijn beste en ook vrijwel mijn enige vriendin op de basisschool, dus ik had niemand meer.
Ik voelde me geestelijk helemaal niet goed meer en had het gevoel dat ik niks was, of niemand om mij gaf en ik er alleen voor stond.
Op een middag uit school, waar ik het weer ontzettend moeilijk had gehad, het was de eerste keer dat ik weer op school was na Floortje's overlijden, keek ik in de spiegel en besefte ik dat ik dik was.
Ik vond mezelf stom, lelijk dik en een vet varken. Ik kon niet meer gelukkig zijn..
vanaf die tijd begon ik minder te snoepen, tot ik geen snoepje meer aannam.
Maar ik was niet afgevallen en die vetrollen zaten er nogsteeds.
Ik besefte dat ik het iets drastischer moest aanpakken.. in het algemeen zou ik minder gaan eten.
Dit lukte me en een ontbijt was een ontbijt niet meer, maar een hapje van mijn brood - de rest gooide ik weg - en een kommetje thee (no calories!)
Ik hield het vol en mijn lunch zag ik aan voor vetveroorzakers. mijn brood belandde elke pauze in de prullenbak en het enige wat ik nog at was een stuk fruit, en water, heel veel water.
Hierdoor had ik het gevoel alsof ik sterk was, hoewel ik lichamelijk ontzettend uitgebrand was.
Iedere avond - nadat ik bij het avondeten zo min mogelijk gegeten had - voelde ik mijn maag rommelen.
Enerzijds wist ik dat het niet goed was, met het gevoel dat ik dik was overstemde alles.
In middels was het 2 juni, Floortje's verjaardag.
Die dag heb ik bij Floortje's ouders en zusjes doorgebracht. We hebben haar verjaardag gevierd, hoewel ze niet lichamelijk bij ons was, was ze er wel in onze gedachten.
we hebben een prachtige dag gehad, tot ze met taart aankwamen.
Die heb ik niet genomen - omdat ik de nootjes niet lekker zou vinden.
5 maanden later, was het niemand opgevallen dat ik veel dunner was geworden. Dat kwam vooral omdat het winter was geworden, en ik dikke truien aanhad.
Toch kwam mijn moeder er 2 weken later achter...
de sinterklaastijd was er weer en ik at geen enkel kruidnootje, chocolaatje of stukje marsepein. Mijn moeder vond dit vreemd omdat ik daar altijd zo dol op was.
19 november, de op-een-na meest verschrikkelijke dag van mijn leven
Mijn moeder vond me véél te dun en ik moest van haar op de weegschaal gaan staan. ze zag dat ik veel te dun was en ik moest met haar naar de dokter..
hierna begon het slepende traject van diëtisten, psychologen, dokters en psychiaters.
niet lang daarna kwam ik ook echt aan. de kilo's vlogen er sneller weer aan dan dat ik ze eraf had gekregen. al die moeite was voor niks..
daar liet ik het niet bij zitten..
nu
Nu vind ik mezelf weer te dik, en het traject van 'niet eten' is weer begonnen.
Deze keer heb ik betere trucjes en slimmere listen nodig om mijn ouders en vriendinnen te slim af te zijn.
ik zou graag contact hebben met lotgenoten..
Ik heb nu bijna 2 jaar anorexia, maar ik vind mezelf nogsteeds veel te dik.
Ik zal het verhaal vanaf het begin uitleggen..
In november 2007 kreeg mijn beste vriendin Floortje lymfeklierkanker, na 4 maanden bleek al dat ze niet te redden viel en langzaam moest ik - met pijn in mijn hart - afscheid van haar nemen.
2 april 2008 is ze overleden, 2 maanden voordat ze 12 werd.
Floortje was mijn beste en ook vrijwel mijn enige vriendin op de basisschool, dus ik had niemand meer.
Ik voelde me geestelijk helemaal niet goed meer en had het gevoel dat ik niks was, of niemand om mij gaf en ik er alleen voor stond.
Op een middag uit school, waar ik het weer ontzettend moeilijk had gehad, het was de eerste keer dat ik weer op school was na Floortje's overlijden, keek ik in de spiegel en besefte ik dat ik dik was.
Ik vond mezelf stom, lelijk dik en een vet varken. Ik kon niet meer gelukkig zijn..
vanaf die tijd begon ik minder te snoepen, tot ik geen snoepje meer aannam.
Maar ik was niet afgevallen en die vetrollen zaten er nogsteeds.
Ik besefte dat ik het iets drastischer moest aanpakken.. in het algemeen zou ik minder gaan eten.
Dit lukte me en een ontbijt was een ontbijt niet meer, maar een hapje van mijn brood - de rest gooide ik weg - en een kommetje thee (no calories!)
Ik hield het vol en mijn lunch zag ik aan voor vetveroorzakers. mijn brood belandde elke pauze in de prullenbak en het enige wat ik nog at was een stuk fruit, en water, heel veel water.
Hierdoor had ik het gevoel alsof ik sterk was, hoewel ik lichamelijk ontzettend uitgebrand was.
Iedere avond - nadat ik bij het avondeten zo min mogelijk gegeten had - voelde ik mijn maag rommelen.
Enerzijds wist ik dat het niet goed was, met het gevoel dat ik dik was overstemde alles.
In middels was het 2 juni, Floortje's verjaardag.
Die dag heb ik bij Floortje's ouders en zusjes doorgebracht. We hebben haar verjaardag gevierd, hoewel ze niet lichamelijk bij ons was, was ze er wel in onze gedachten.
we hebben een prachtige dag gehad, tot ze met taart aankwamen.
Die heb ik niet genomen - omdat ik de nootjes niet lekker zou vinden.
5 maanden later, was het niemand opgevallen dat ik veel dunner was geworden. Dat kwam vooral omdat het winter was geworden, en ik dikke truien aanhad.
Toch kwam mijn moeder er 2 weken later achter...
de sinterklaastijd was er weer en ik at geen enkel kruidnootje, chocolaatje of stukje marsepein. Mijn moeder vond dit vreemd omdat ik daar altijd zo dol op was.
19 november, de op-een-na meest verschrikkelijke dag van mijn leven
Mijn moeder vond me véél te dun en ik moest van haar op de weegschaal gaan staan. ze zag dat ik veel te dun was en ik moest met haar naar de dokter..
hierna begon het slepende traject van diëtisten, psychologen, dokters en psychiaters.
niet lang daarna kwam ik ook echt aan. de kilo's vlogen er sneller weer aan dan dat ik ze eraf had gekregen. al die moeite was voor niks..
daar liet ik het niet bij zitten..
nu
Nu vind ik mezelf weer te dik, en het traject van 'niet eten' is weer begonnen.
Deze keer heb ik betere trucjes en slimmere listen nodig om mijn ouders en vriendinnen te slim af te zijn.
ik zou graag contact hebben met lotgenoten..
29 sep 2009
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 okt 2009 documentaire over leukemie ( 5 )
- O 29 sep 2009 hoe het eerst was..