Hoe is het?

Als ik wakker word check ik mijn telefoon. Ik zie dat mijn moeder gisteravond nog een appje heeft gestuurd om half 11.

Hoe is het? Heb al de hele dag 39 koorts, stuurt ze.

Ik besluit nog even niet te reageren en kruip onder de douche. Het irriteert me, merk ik. Ik hoor zelden iets van haar, zelfs niet gister toen Hond geopereerd moest worden of vorige week toen ik zo'n blaasontsteking had. De 'hoe is het' aan het begin van het berichtje is niks waard want ze wil alleen maar vertellen dat ze ziek is. Het maakt niet uit wat ik antwoord daarop, reactie terug krijg ik niet.

Heb je dan een hele dag met een thermometer in je hol gelopen? is heel verleidelijk om terug te sturen. Ik weet dat ik daar niks mee opschiet dus doe ik het ook niet. Als ik uit de douche kom popt het idee om een testje uit te voeren, misschien heb ik het wel fout en wil ze ook echt weten hoe het met mij gaat. Wat zou er gebeuren als ik alleen op haar reageer en niet vertel hoe het met mij gaat? Zo gezegd zo gedaan en jahoor nog geen half uur later bewijst ze wat ik als eerste dacht.
Ze is helemaal niet benieuwd of het al beter gaat met mij maar wil alleen maar vertellen dat ze zo ziek. We appen wat heen en weer. Ze heeft koorts, last van haar onderrug en voelt niet lekker. Ik opper dat ze misschien maar even naar de dokter moet gaan (vanwege voorgaande gezondheidsproblemen). Dat is niet nodig, vindt ze, ze kijkt het nog wel even aan.
Prima mam, als jij zo met je gezondheid om wilt gaan moet je dat doen. Ik ga die discussie niet meer aan. Ik krijg nog een brief van de fysio doorgestuurd met info die ik blijkbaar MOET lezen en dat is al ons contact weer.

Hartverscheurend eigenlijk dat je eigen moeder niet vraagt hoe het gaat, niet geïnteresseerd is in je leven en de dingen die je doet of voelt. Met grote ogen hoorde ze afgelopen donderdag, op de verjaardag van P, aan dat we bij zijn ouders zijn wezen logeren. Dat we een weekend weg zijn geweest waar ze niks van af weet en dat ik al een tijdje bezig ben met nieuw vrijwilligerswerk. Niet dat ik perse dan al die dingen vertel, maar omdat we het erover hadden met P. zijn ouders. Ja mam, misschien kun je af en toe ook eens interesse tonen.
Het maakt me wel enorm verdrietig. Ik ben een betere band aan het opbouwen met P's moeder dan met mijn eigen moeder. We doen dingen die ik graag met mijn eigen moeder had willen doen, graag aan haar had willen vertellen... maar als ik iets vertel komt het niet aan of praat ze er over heen.
Ik kan het 100x aangeven maar het helpt niks. Er is altijd wel iets wat de schuld heeft daarvoor, ziek zijn, mijn vader, drukte etc etc.

Buitenom mijn moeder merk ik de laatste tijd toch al vaak dat mensen weinig interesse in je tonen. Nu ik begonnen ben met nieuw werk kom ik ook veel mensen tegen die dus 'nieuw' (duh) zijn. Er wordt gewoon weinig gevraagd en snel genoegen genomen met een simpel antwoord. Een afscheep antwoord noem ik dat dan. Mensen zijn tevreden en vragen niet door.

- Het gaat prima, ben alleen een beetje moe.
- Ik heb slecht geslapen maar het gaat goed.
- Ik rommel wat aan thuis.
- Het gaat beter.

Soms is hetgeen wat je zegt ook gewoon hetgeen wat je zegt natuurlijk. Maar toch... ik merk dat ik vaak degene ben die doorvraag: Hoe denk je daar dan over? Wat doe je nog meer dan? Waarom zit dat zo? Wat vind je daar leuk aan? Weet je zeker dat er niks meer is, je ziet er zo moe uit?
Ik mis dat wel, dat mensen de moeite doen om je ook echt te leren kennen. Echt naar je kijken en willen weten wat er in je omgaat.

Als een goede dochter betaamd bel ik toch maar even... even checken of het echt wel oke gaat nu. We zitten 50 minuten aan de telefoon en zowaar vraagt ze naar Hond en naar mij. Ze lult er wel weer snel over heen. Ik merk dat ze het heerlijk vindt om weer in de aandacht te staan. Mijn zus heeft de boodschappen gehaald, mijn broer heeft gebeld en nu bel ik. Haar stem klinkt enthousiast en opgewonden. In de ondertoon hoor ik echt wel dat ze zich niet lekker voelt, dat ze ziek is.

Ik heb in ieder geval de moeite gedaan.

xx
Mari