Hoe kan het?!

Hoe kan het, dat je je de ene dag zo geweldig en fijn voelt en de volgende de dag je je zo alleen, verdrietig en gewoon zwaart kut voelt? Hoe kan dat?

Ik weet niet waarom en ik snap het niet, maar vandaag zat ik er gewoon even helemaal door heen. Het leek alsof alles en iedereen tegen mij was, niets ging zoals ik wou dat het zou gaan. Soms kun je je zo alleen voelen tussen al je vrienden, mensen praten tegen je, ze maken grapjes met je, en toch is het net alsof je het zelf niet beleeft, alsof het iemand anders is die vrolijk staat te praten met J en grapjes maakt met L. Voor de buiten wereld probeer ik dan zo goed mogelijk de schijn op te houden, ik gedraag me zoals ze me kennen, een vrolijk en sociaal meisje, terwijl ik ondertussen met mijn gedachten helemaal niet aanwezig ben.
Gisteren voelde ik me goed, ook al had ik het eerste uur mijn wiskunde toets verpest, het was gewoon gezellig op school. De hele dag lekker lopen ouwehoeren met klasgenootjes en ik kwam geen aandacht te kort. Het was een vermoeiende dag, maar leuk. Acht uur les en gelijk werken. Na het werken was ik moe, maar voldaan.

Vanmorgen daarentegen, ik stond al op met n zwaar hoofd, voelde me totaal niet uitgerust en wou het liefts gewoon lekker in mijn warme bedje blijven liggen. Ik ben natuurlijk toch naar school gegaan, want mijn ouders zouden het er echt niet mee eens zijn dat ik niet naar school zou gaan omdat mn bed vandaag zo lekker lag.
Mijn echte 'kut' gevoel begon eigenlijk halverwege het eerste uur, een s-uur. Ik mocht van J zijn duits huiswerk overschrijven omdat ik geen zin had om het te maken. Een van de opdrachten was dat je moet reageren op de stelling 'mensen die werkeloos zijn , zijn dat omdat ze dat willen' en ik las dat J het daar mee eens was. Ik was echt verbaasd en eigenlijk ook wel gekwetst, ook al moet ik het me natuurlijk helemaal niet persoonlijk aantrekken.
Maar het zit namelijk zo, dat mijn vader werkeloos is en daar heb ik het best moeilijk mee.
Het drukt een hele grote stempel op de sfeer thuis. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik hou van mijn vader, echt, maar als hij ongeveer 24/7 thuis zit, is het echt dodelijk vermoeiend. Ik ben opgegroeid met een werkende vader, hij ging 's ochtends vroeg weg en kwam rond het avondeten weer thuis. Mijn moeder had een part-time baan en deed het huishouden, het was een prima systeem. Maar nu mijn vader constant thuis zit, hebben mijn ouders steeds vaker ruzie, mijn moeder is ook meer gaan werken gewoon om af en toe het huis te kunnen ontvluchten. Dat zegt ze ook gewoon tegen mij, soms als we samen in de auto zitten begint ze tegen mij over papa te zeuren. Ik wil dat niet, het geeft me een kut gevoel, ik heb genoeg aan mijn eigen problemen...

Maar goed, je begrijpt dus dat ik me na dat uur niet echt geweldig voelde en dat de hele vader-thuis situatie in mn kop bleef zitten, onwijs irritant. Die lesuren daarna beleefde ik niet echt, zeurende docenten, saaie opdrachten en huiswerk dat ik natuurlijk weer niet af had. Ik was blij toen de bel van het laatste uur ging, eindelijk naar huis, me terug trekken op mijn kamer en muziek luisteren. Ik had er natuurlijk weer compleet niet aan gedacht dat ik had afgesproken foto's te maken voor ckv.
Dus na een berg scheldwoorden in mijn hoofd te hebben losgelaten op J&J (met wie ik had afgesproken) kon ik niets anders doen dan toch gewoon foto's te gaan maken. Toen bedacht ik me weer dat ik mijn kluissleutel kwijt was geraakt vorige week en mijn spullen bij iemand anders in het kluisje zaten. En die persoon kon ik natuurlijk weer niet vinden. Na een half uur konden we dan toch eindelijk op weg naar J's huis om foto's te maken. Wat een rampenplan was dat, echt, help me herinneren dat ik NOOIT meer met twee jongens als J&J ga samen werken, wat zijn die irritant samen! De godgandse tijd op mij lopen zeuren dat ik niet help en geen ideen breng, terwijl ze al mijn ideen gewoon keihard lopen af te kraken. Ik had het dus na een half uur al helemaal gehad met die twee en wou gewoon het liefsts naar huis, maar we moesten eerst zorgen dat we verdomd genoeg foto's hadden. Na twee uur (!) hadden we eindelijk genoeg foto's en mocht ik naar huis.
hallelujah.
Natuurlijk moet ik altijd een pokkeneind fietsen en vandaag dus in mijn uppie. En mijn god, fiesten in je eentje is niet goed voor je, je gaat te veel nadenken en.....
ik weet niet, mijn gedachten raken dan compleet overstuur en door de war, ik ga nadenken over dingen waar ik eigenlijk helemaal niet over na wil denken.

En uiteindelijk kom je tot de conclusie, 'het leven is raar'
Hoe het kan dat je je de ene dag zo geweldig en fijn voelt en de volgende de dag je je zo alleen, verdrietig en gewoon zwaar kut voelt?
Ik weet het niet.
Misschien moet ik, om die vraag te beanwoorden, vaker alleen fietsen...