Hoe kon je mij dit aandoen?....

In geen jaren heb ik durven vertrouwen op een ander. Op een liefde in mijn leven. En toen kwam jij....
Langzaam voelde we beide dat er wat aan het groeien was en ook anderen viel het op. Maar het kon niet, vond ik. Samen in dezelfde klas en dan dit...dat kan gewoon niet. En jij maar volhouden dat het allemaal mogelijk was. Beide hebben we het verschrikkelijk druk en wonen niet dichtbij elkaar. Maar samen zouden we alles aankunnen....

Ik had eindelijk de moed verzameld om je in mijn hart binnen te laten. En jij gaf me de ruimte om compleet voor je te vallen. We waren hier niet aan begonnen als we er beide niet voor 100% zeker van zouden zijn dat het wat zou worden. We gingen beide niet voor one-night stand achtige verhoudingen. Passen en meten, tijd zoeken voor elkaar. Het ging allemaal prima. Ondanks de drukte. Ik begon me zelfs, na al die jaren zonder, op mijn gemak bij je te voelen....

De 18e vroeg je het eindelijk, en ik zei ja. Volledig voor je gevallen. Op school was het verschrikkelijk moeilijk om je gewoon te blijven behandelen als een klasgenoot. Maar de tijd die we buiten school samen doorbrachten maakte alle moeilijkheden meer dan goed. Blijkbaar niet voor jou...

Ik was volgens jou onzeker. Iets wat ik totaal niet ben, je mocht het aan iedereen vragen. En alleen omdat ik je moeder niet kon aankijken omdat ik onder haar dak met jou lag te vozen en zij helemaal niets van ons afwist. Ik kon daar gewoon niet tegen. Wat uit de hand gelopen grapjes over social media, verkeerd opgevat. Compleet uit de hand gelopen....

Rond oud&nieuw begon ik te voelen dat er iets mis was. Je negeerde me volledig. Maar wanneer ik je vroeg of er wat was, bleef je volhouden dat ik spoken zag. Zeker weer mijn onzekerheid....

Gisteren was een hel. Ik zou jou woorden in je mond leggen, iets wat ik nooit heb gedaan. Het praten met mij zou teveel zijn in je toch al zo drukke leventje. Je werk,school en je auto. En dan ook nog eens je chronische vermoeidheid. Ik vroeg niet om uren, had het zelf ook verschrikkelijk druk. 's Avonds 5 minuten of een smsje met weltrusten was voor mij meer dan genoeg. Je was al niet meer van je besluit af te praten, ondanks al mijn pogingen tot samen tot een oplossing komen. In goede en in slechte tijden hadden we gezegd....

Je ging offline, zonder mij duidelijkheid te geven over hoe we ervoor stonden. Alleen het ik zie geen andere optie was voor mij geen genoeg. Blijkbaar was het over. Ik was het niet waard om nog even 5 minuten wakker te blijven om mij duidelijkheid te geven over de situatie. Je loog tegen mij over wat je deed, alleenmaar om niet met me te hoeven praten....

Mijn hart was gebroken, dit was zo gemeen. Me compleet voor je laten vallen en dan....

Omdraaien, weglopen en mij compleet in het duister achterlaten....