Hoe kon t gebeuren...?

Heb net goed gepraat met een vriend, hij denkt en voelt zich echt precies hetzelfde als mij... Soms eenzaam, soms niet, met slaapgebrek gaan we hallicuneren, tsja... En nee tegen niemand durven zeggen, alleen hier... Hallicuneren is eng, moet k maar meer slapen achja... Dat komt wel weer...
Maar verder dan dat gesprek was hij vroeger heel stil, en ik ook... Wat ik nu niet meer van mezelf kan verwachten, In de 2e klas , en het jaar daarna toen ik bleef zitten was ik zó stil. Ik weet niet eens waarom, ik durfde geen woord te zeggen. Zelfs als iemand me wat vroeg kreeg ik met moeite een woord uit mn mond. Ik wilde het niet, ik kon het niet. Durfde niet eens meer naar school... Waarom was ik zo? Met vriendinnen ging alles goed en was ik mezelf. Mn ouders waren alleen maar blij dat ik geen problemen op school had, iksnaperniksvan. Misschien was ik zo ongelukkig door mn eetstoornis? Voelde ik me zo verlaten?
Nu ben ik dus helemaal niet meer zo, en laat al snel wat horen. Sinds t begin van dit schooljaar durf ik weer wat te praten, en ben weer gewoon mezelf, wat ben ik daar eigenlijk zo blij mee! Niet dat stil verlegen meisje waar mijn vriendinnen zich eigenlijk ook niks kunnen bij voorstellen, want ik ben eigenlijk heeuuul druk normaal...

Ik blijf dus maar nadenken, hoe kon het dat ik zo niks durfde te zeggen? Als ik nog langer blijf nadenken kom ik er vast wel achter...