Hoi

Daar ben ik weer, het is weer lang geleden dat ik geschreven heb. Het is gewoon geen prioriteit op dit moment. Hoewel ik er eigenlijk wel een prioriteit van zou moeten maken.
Alles ging best lekker, ik voelde mezelf fantastisch. Alles lukt, alles ging. Totdat dat niet meer zo gaat.
Sinds een week of twee voel ik me weer totaal gesloopt. Moe, zwaar, somber, verdrietig enz. Ergens weet ik wel dat je het verlies van een ouder(s) niet zomaar even kan verwerken, dat gaat met ups en downs. Ik heb veel nuttige vaardigheden geleerd bij de ps fysio maar als ik die niet naar behoren toepas gaat het ook niet goed.

Door de warmte heb ik alles laten versloffen. Ik kan daar gewoon niet tegen, mijn hersenen stoppen dan werken, mijn wilskracht gaat de prullenbak in en doorzettingsvermogen is al helemaal ver te zoeken. Gooi daar nog eens een paar emotioneel zware situaties bij en hup daar ga ik weer.

Nu is het dus tijd om mezelf op te pakken. Terug naar mijn gevoel, terug naar mijn lichaam. Minder in mijn hoofd bezig zijn, goed stilstaan bij wat er gebeurd en mijn yoga terug oppakken.

Voor de rest gaat het best oke. Ik mis mijn vader op een heel andere manier dan dat ik verwacht had. Ik mis hem in het tegenwicht wat hij mijn moeder gaf, hij was de grens voor haar. Nu hij er niet meer is, is er ook geen grens meer voor haar. Ik mis mijn vader ook in de babbeltjes, over de tuin, het weer, als opa. Het voelt nog steeds onwerkelijk dat hij er niet meer is. Voor mijn gevoel leeft hij nog op dat half uurtje rijden afstand, achter zijn bureau in de werkplaats. Het doet me verdriet en pijn dat hij T. niet kan zien opgroeien, dat T. niet met hem de grasmaaiers of trekkers meer kan bekijken.

Vorige week ben ik voor het eerst in maanden naar mijn moeder geweest. Het bezoek was oke. Ze zit heel erg in de slachtoffer rol, arme ik, ik ben mijn man verloren, ik heb pijn hier, ik heb pijn daar, ik kan niks. Interesse voor T. of mij is er nauwelijks.
Lastig, maar dit gaat ook niet veranderen. Mijn moeder zal nooit anders worden daarvoor wordt ze teveel in stand gehouden door haar omgeving, met name mijn broer en zus.
Ik weiger daarin mee te gaan, ik maak me los hiervan. Ik ga op bezoek, een paar uurtjes met T. we hebben het over algemene nietszeggende dingen en dan ga ik weer. Ik app af en toe een foto en that's it.
Ongelofelijk dat een band met een moeder zo kan zijn. Dat het niet uitmaakt dat je dochter komt of niet of dat je je kleinzoon ziet (ach het is toch nr 14, dan weet je het allemaal wel). Ik hoop wel dat ik een soort van relatie met haar op kan bouwen, eenzijdig dat wel, oppervlakkig ook, maar toch contact. Vergeten wat er gebeurd is met mijn vader, zijn ziekte, zijn dood, zijn begrafenis, vergeven zal ik het voor nu ook echt niet. Ik hoop op de een of andere manier toch verder te kunnen hiervan.

Met P. loopt alles redelijk, ook wat oppervlakkig. We hebben in ieder geval zicht op een relatietherapeut. Ik ben benieuwd.

Met T. gaat ook alles goed, in september start hij met de peuterspeelzaal. Een nieuw avontuur voor hem en ook voor mij. Het is goed voor hem, hij zoekt uitdaging, contact met ander kinderen enz dat kan ik hem hier thuis niet bieden. Plus het is een echt peuterpuber, ik heb mijn handen meer dan vol. Al is het ook echt heerlijk om thuisblijfmama te zijn en samen je eigen wereldje te hebben.

Met B. gaat het ook steeds beter, het is een boef dat vierpotig monster. Eet alles wat hij vindt, playmobile poppetjes, gras, bloemen enz. Wel een enorme schat, zo lief. T. terroriseert hem, afschuwelijk is dat, slaan, schoppen, haren trekken en dat arme beest blijft zo ontzettend lief. (nee ik laat ze niet alleen, nee ik hou ze in de gaten, ja ik weet dat B. van zich af gaat bijten als hij het echt zat is) Ik probeer B. zo goed mogelijk te beschermen en T. zo goed mogelijk te begeleiden in 'hoe ga ik met een hond om'. We komen er wel!

Conclusie: Het zou goed zijn als ik meer zou schrijven. Van me af schrijven, het herinneren van dingen, nog een keer doorlopen van dingen en stilstaan bij.

-x-