Ik was zo goed bezig. Zo goed.
Ik negeerde je al sinds laatst. Die keer dat ik me voor paal heb gezet, dat moest de laatste keer zijn dat dat gebeurde.
Ik weet nu immers dat al je signalen niets betekenden. Ze betekenen niets en ze zullen nooit iets betekenen.
Ik hoorde dat je dit ook bij andere meisjes doet. Ze inpalmen. Ze verleiden. Ze in de steek laten.
Waarom doe je dit bij mij?
Waren we nooit vrienden?
Ik vertrouwde je. Zo veel. Zo lang.
Ik weet niet hoe jij mij ziet, maar ik zag en zie je nog steeds als een goede vriend. Ik weet alleen niet wat ik voor jou ben.
De volgende in de rij voor je verzameling?
Ik was zo goed bezig. Ik negeerde je. Ik dacht niet eens meer aan je. Ik dacht niet eens meer aan die vrijdag, toen ik me compleet voor schut zette. Alles ging goed. Tot ik noodgedwongen in Frans naast jou moest gaan zitten. Je keek me aan en alles kwam weer naar boven. De gedachten en de vernedering. Hoe onbetrouwbaar je bent. Je lachtte weer. Je maakte domme grapjes. Waarom?
Waarom kijk je zo naar me? Ik dacht: misschien is het wederzijds, maar nee. Dus waarom? Waarom kijk je?
Ik zet je uit mijn hoofd, maar ik weet dat 1 September er weer aan zit te komen en dan begint alles weer opnieuw.
Ik wou dat ik wist waarom je me telkens weer probeert in te palmen. Als je toch niet van me houdt.
En stop nou ook maar eens een keertje met 'someone like you' te zingen telkens wanneer ik naast je sta. Je doet het onbewust of als hint, ik weet het niet. Maar het irriteert me mateloos dat ik telkens weer die mooie stem van je moet negeren en mijn ruggegraat moet behouden en je op afstand moet houden.
Dit jaar wordt anders. Ik ga je negeren. Wil je hard to get? Dan krijg je hard to get.
Want je hebt werkelijk geen idee dat ik echt al van je hou, al vijf jaar lang, right?
You have a hollow heart. I'll hold on to you.
I can't get enough of chasing you. But I'll run till you're out of view.