Hondje

Zaterdag 17 november 2018. Elf maanden en 13 dagen geleden.

Ik werd 's ochtends wakker en voelde zijn warme, harige lijfje tegen mij aan. Ik geniet nog even voordat de dag begint want hondje is oud en gaat de laatste tijd wat achteruit. Toch eet en drinkt hij goed. Hij heeft al langere tijd een tumor. Net onder de staart. De dierenarts adviseerde niet te opereren omdat hij al zestien is en ze niet kan garanderen dat hij uit de narcose komt.

Neem hem in mijn armen en til hem de trap af. Ik zit bij mijn bureau, hij ligt in zijn mand achter mij. In de mand een zwart kussen. Op een gegeven moment staat hij op, loopt uit zijn mand en ik zie een spoor van bloed. De tumor is open gebarsten. Vriend en ik schreeuwen van schrik, ik bel gelijk de dierenarts. We zitten in de auto. Ik hou hem tegen mij aan. Gewikkeld in een handdoek. En vrees het ergste. Bij de dierenarts blijkt er niets meer aan te doen. We laten hem inslapen.

Wat een vreselijk verdriet. Ik geloof dat op elk tegeltje in die ruimte een traan en een snottebel van mij zitten. We blijven sterk, vertellen hondje hoeveel we van hem houden. Wat een plezier hij ons leven gaf. Als het voorbij is, stort ik helemaal in elkaar. De dierenarts wrijft over mijn rug. Ik krijs en schreeuw. Met hondje in een kartonnen doos gaan we naar huis. We kunnen het niet bevatten. Vriend belt gelijk de dierenambulance om hondje op te halen. Ik ben nog niet klaar voor het afscheid maar vriend kan er niet tegen. De dierenambulance brengt overleden dieren tweemaal in de week naar het crematorium. De twee vrouwen zijn heel meelevend. Ze nemen hem mee.

Ik heb de ogen uit mijn hoofd gehuild. De volgende ochtend besluiten we om hondje zelf naar het crematorium te brengen. Ik bel de dierenambulance. Het is geen enkel probleem. Ze zullen hem netjes opbaren. Als we daar komen ligt hij in een prachtige ruimte. De medewerker is erg vriendelijk. We blijven ongeveer een halfuurtje. Halen herinneringen op. Lachen en huilen. En dan vertrekken we. Bij het dierencrematorium treffen we een meelevende man. We laten onze geliefde hond achter.

Boomie, wat mis ik jou. Elke dag. Elk uur. Je bent altijd in mijn gedachten. Onze andere overleden dieren zorgen nu voor jou. Maar ik had het met alle liefde, zoveel liefde, nog zestien jaar willen doen. Ik geloof niet dat ik ooit over dit verlies heen kom. Je bent het zonnetje in mijn leven. Dankbaar voor de tijd die we samen waren. Mijn kleine knuffeltje, ik ga je weer zien. Mijn hart brak toen ik afscheid van je moest nemen. Ik vraag me af of het ooit heelt. Dat denk ik niet. Je bent zo speciaal. Geen andere hond kan tippen aan jou. Mijn dappere, allerliefste, moedige knuffel. Ik hou ontzettend veel van jou.