Hopelijk
Of ik je ooit zou snappen was al de vraag, maar het ene zeggen en het andere doen slaat echt weer eens alles! Je vroeg, wanneer me wat dwarszat, naar je toe te stappen om het uit te kunnen spreken!
Er zat me wat dwars dus ik vraag je daarnaar, gesprek zaterdag zat me dwars... Zeg je heb ik nu geen zin in, als ik vraag aan je en ik dan? Haal je je schouders op????
IK heb vrijdag teveel van je gevraagd, dat weet ik, heb ik excuses voor gemaakt, je helemaal niks kwalijk in genomen voor de rest! Dat je dat niet kon...
Vrijdagavond verwachtte ik je toen niet in de kroeg, waarom geen idee? Had ik in mijn hoofd, daarom kon ik even moeilijk met je omgaan, want wat ik van je vroeg betekend veel voor me, en was gewoon effe moeilijk! Kan wel eens gebeuren...
Zaterdag bellen om alles uit te leggen, waarom ik alles deed... Heel rustig gesprek geweest, totdat jij ineens zin kreeg om mijn gedrag er bij te gaan halen en hoe mensen(volgens jou) wel niet over me denken en wat ik allemaal fout doe, waar je dondersgoed mee weet dat ik me dat verschrikkelijk aantrek en het me dwars gaat zitten...
Dacht ik dus vanmiddag even bij te komen in de kroeg van het weekend effe kletsen niks zwaars. Kom jij binnen logisch is ook een kroeg waar jij veel zit... Na wat moeite te doen om mezelf bij elkaar te rapen, en met een brok in me keel, te vragen kunnen we erover praten, krijg ik het antwoord wat in het begin van het verhaal staat. Niet echt prettig om dat te krijgen, wetende dat ik idd fout gemaakt heb om zoveel van je te vragen, en nu na een weekend we weer terug zijn op een gedrag wat we 6 maanden geleden ook al vertoonden.
Ik moest dit nog effe kwijt, even spuien, en hopelijk na dit gelezen te hebben kunnen we dit uitspreken en gewoon door een deur en met elkaar om gaan...
Carnegy, man, 40 jaar
Schrijver staat geen reacties toe.
vorige
volgende