How to get away with murder....wauw..

Al vaak zag ik de titel staan op netflix. Maar iets weerhield me ervan het te kijken. Eerst de andere series af kijken.
Toch bleef de cover van de serie me aantrekken. De rode achtergrond en een vurige donkere vrouw van ( ik schat) 50+ met een snel 'handgeschreven' titel.

Uiteindelijk toch gekeken en damn. Geen moment spijt gehad. Wat is Viola Davis een goede actrice...wauw.
Er zijn meerdere scenes in de serie waarbij ik met kippevel zat te kijken. Dat ze de gevoelens van haar karakter zó goed kon uitbeelden...zo sterk, dat doet me wat.

De andere karakters zijn ook wel leuk maar die halen het gewoon écht niet bij het talent dat Viola Davis heeft. En de vrouw die haar moeder speelt btw. Damn.

En nu las ik vandaag een stukje over haar in de huffpost...En toen realiseerde ik me waarom ze zó ontzettend goed zich kon verplaatsen in haar karakter. Net als haar karakter is ze met helemaal niets opgevoed en haalde ze als kind soms eten uit de vuilnisbakken. She knew how it felt and used it.

Er zijn 2 scenes die ik met jullie wil delen waarbij eigenlijk niks van het plot wordt weg gegeven. Hebben jullie even mazzel haha. Het zijn de 2 beste scenes uit de serie, vind ik persoonlijk.

De eerste is een scene waarbij het karakter dat Annalise (anna mea) heet, is ziek van verdriet. Ze is ergens achter gekomen dat ze liever niet had willen weten. In alle verdriet zit ze voor de spiegel en beetje bij beetje zie je meer van de écht annalise omdat ze in al haar verdriet de make-up verwijderd en haar pruik af doet.
En dan zie je daar ineens het 'naakte gezicht' vrouw. Wat een prachtige vrouw is ze

En dan scene 2.
Annalise zit er compleet doorheen en komt haar bed niet meer uit. Ze heeft haar moeder gebeld uit wanhoop. Na een dag komt de moeder bij haar op bed zitten en laat haar dochter voor zich op de grond zakken zodat ze haar haren kan kammen. Het gesprek dat erop volgt is heartbraking en mijn tranen vloeiden. Zo ontzettend krachtig neergezet. Krijg alweer kippevel als ik ernaar kijk. Annalise heeft het haar hele leven kwalijk genomen dat haar moeder 'blind' was voor wat Annalise was overkomen. Ze dacht dat haar moeder het niets kon schelen. Tot het moment dat haar moeder een verhaal verteld over de gebeurtenis van Annalise als kind. De laatste 10 / 15 seconden van de scene....DAT is liefde van een moeder voor haar kind. De blik in de ogen van beiden. En in de laatste 2 á 3 seconden het beseft dat binnendringt bij Annalise. WAUW. gewoon wauw.


Ik ben echt 100% fan van Viola Davis. Wat is zij een prachtmens

Dus...Het zijn niet echt heftige spoilers daar het echt maar details van details zijn. Miniscule scenes over het gevoel van het karakter Annalise. Het plot staat hier geloof ik wel buiten beeld.

Scene 1:


Scene 2:


Veel liefs,

Inoue