Er kwam een telefoontje, vriendschappelijk en onschuldig overkomend, maar achteraf dus niet zo bedoeld...
toen begon zo'n beetje de "ellende"
...
s'avonds laat een smsje, daar begon het mee, heel onschuldig.
Ik ook heel onschuldig terug smsen dat ik niet verliefd was en dat ik daar ook helemaal niet mee bezig was, andere dingen aan mijn hoofd had.
Ik dacht dat het daarmee wel klaar zou zijn,
ik snap ook niet helemaal wat hij in me ziet...
en toen de berichtjes, krabbels en tikken via hyves...
dan kreeg ik weer zo'n mailtje; JE BENT GETIKT...
ja, gossie, komt er ook een achterik wil niemand kwetsen, maar ik weiger om jongens over mijn grenzen heen te laten gaan, das me al te vaak gebeurd...
was het je nog niet duidelijk dat ik vrienden wil zijn, en niet meer... als je echt zoveel om me geeft, waarom respecteer je die woorden dan niet...?en toen ging ie weg van de groep, aan de ene kant wel jammer, want hij was wel gezellig en een van de weinige waarmee ik af en toe even flink de boel mee op stelten kon zetten..
maar ook wel een last die van me schouders viel... ik hoefde niet meer te vluchten uit angst dat ik mijn eigen grenzen niet zou kunnen blijven bewaken...
grenzen, maakt niet uit of ze van mij zijn of van een ander...ze zijn moeilijk...