Ik heb eigen wel een goed leven.
Maar elke keer als ik weer verder wil gaan.
Er niet meer aan te denken, aan de stemmen in m'n hoofd.
Niet meer te denken aan de dood, snijden al die andere dingen.
Ik kan er niks aan doen, maar die littekens..
Ze staan in de weg, ik kan daardoor niet verder.
Ik word herrinerd aan wat ik heb gedaan.
En waarom niet.
Waarom wel.
Ik weet het soms gewoon niet meer.
Want ik wil echt verder, ik wil dat iedereen gelukkig is en dat ik het niet verpest.
Maar soms lukt het gewoon niet, maar ik ben zo bang.
Elke keer komen die stemmen weer terug, maar ik vind het zo eng want soms weet ik gewoon niet wat ik doe.
Dan ben ik met m'n hoofd tegen de muur aan het slaan, of sta ik in m'n raam, grijp ik weer naar m'n pols, en dan ineens. STOP. Gaat het niet meer.
Niemand zal me geloven, maar ik meen het echt.
Het spijt me.