het was al een hectische avonddienst
tot ik een bewoner door haar benen zakte van vermoeidheid, tijdens draaien in bed.
fuck, ik had het kunnen weten, haar direct laten zitten in de stoel en de lift moeten pakken..
deze vrouw verliest nooit de kracht, maar was vanavond zo bekaf, had waarschijnlijk al slaapmedicatie gekregen van mn collega, wat natuurlijk niet erg handig is als mw nog naar bed moet gaan en moeilijk ter been is. daarnaast weegt ze wel aardig zwaar en is zo stijf.
ik voel dat ik mw niet maar om kon hijsen en riep mn collega, hoorde dat ze op de gang paar deuren verder bezig was met de medicijnkar.
'ik kom eraan' riep ze terug... ik vind 1 keer roepen om hulp voldoende. ik jaag niemand op, of wil het gevoel nooit geven. veels te bang dat ik afgesnauwd wor...
dus ik laat mw zachtjes op de grond zakken..een minuut later kwam ze binnenlopen, met de zetpil in handen.
'deze moet ze nog krijgen he. ooh is ze gevallen'
ik: 'ja, ik riep om hulp toch', beetje geïrriteerd.. oehhh nu had ik een kut reactie terug verwacht
maar er kwam niets..
we probeerde haar op te hijsen, maar t was te zwaar.
'ga de lift maar halen' zegt ze
kheb nooit iemand van de grond geraapt met de lift.
ik kom terug en me collega vertelt dat ze mw de zetpil al heeft gegeven.
ik kreeg gelijk een brok in me keel toen ze dat zei. zo angstig al mw mij aankeek, en dan een vaginale zetpil te geven, op de vloer waar ze op lag...
kan er wel om janken. vind dat zo erg..
me collega heeft me geholpen met de liftband om te doen.
'zo lukt t toch wel verder' zei ze (was dat een reactie op me geïrriteerde uitbarsting)
natuurlijk zeg ik dan geen nee....was eigenlijk al blij dat ik met mw alleen kon zijn om haar gerust te stellen. khad best hulp willen hebben...kwas ook al bekaf van de hectische avond..
en zo zijn er meer collega's en zal er nog meer gebeuren waar ik om kan janken
pff kwou dak hard was