I'll die for you?
Langzamerhand begin ik steeds meer te beseffen dat ik deze zin niet uit zal gaan spreken, zeker niet tegen hen. Ze zijn aardig hoor, af en toe. Ik denk soms zelfs iets aan ze te hebben, maar meestal voel ik me toch genegeerd, weggesmeten. Ik ben niet goed genoeg, ik ben lelijk, ik heb nooit een vriendje. Zó moeilijk is het niet om er een reden voor te bedenken. Maar wat doe ik in Zeus' naam fout? Af en toe is het alsof de hele wereld tegen me is, zonder dat ze precies kunnen zeggen waarom.
Van hen kan ik ook gek worden. Op 1 na heeft iedereen minstens 1 kant waar ik me mateloos aan kan ergeren, maar ik laat dat tenminste niet blijken. Ik niet. Af en toe voel ik me net jou, Sun, het is niet eerlijk! En dan denk ik: waarom maak ik geen andere vrienden? Mensen buiten school, die met hen niets te maken hebben... Maar vrienden maken is niet aan mij besteed. Zij zullen toch wel al die nadelen weer zien die ik niet aan mezelf kan ontdekken.
Het valt nog mee dat ze naar me luisteren. Het valt nog mee dat ik af en toe een antwoord krijg op een vraag. Ik krijg zelfs (negatieve) aandacht van de 'popi' van de klas, die ik met alle gemak weet af te wimpelen. Ze kunnen allemaal door de stront zakken, in ieder geval nu. Ik ga mijn eigen leven leiden en daar heb ik hen niet voor nodig. Voorlopig...
Jeananas, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende