Ieder z'n ding

We hebben allemaal ergens onze uitlaat klep, de een bij een vriend of vriendin, de ander bij je ouders of andere familie, of een forum zoals deze. Zo maken we ook allemaal fouten, die we uiten bij onze uitlaatklep. Je uitlaatklep hoort een veilige omgeving te zijn waarin je moet kunnen denken en zeggen wat je voelt. Een enkele keer gaat dat net niet goed. Foutje. Je raapt jezelf bij elkaar en gaat weer door. Dat is wat er moet gebeuren.

Jij bent niet de enige die fouten maakt. Mensen in jou omgeving maken ook fouten, shit happens. Vergeven is het optimale kan doen. Waar ligt de afweging?
Na het vergeven? Muurtje bouwen, een stukje zelfbescherming is meer dan verstandig. Laat ik nou net iemand zijn die heel erg alles of niets doet. Ik wacht nog even.

Vanochtend werd ik wakker met een vreemde mail. Niets vermoedend geopend, gelezen en weer weg. Douchen, aankleden... Toen sloeg het in. Bericht er opnieuw bijgepakt, wat de.... Oké, focus. Rustig adem halen. Ik voelde mezelf naar lucht grijpen, ik kon er niet bij. M'n handen gingen trillen, ik begon te huilen, ik werd misselijk.
Opnieuw, focus. Even naar m'n tenen ademen, schoenen aan en naar de bus lopen.
Nog steeds, focus. Dit mag even niet mijn gedachten binnen dringen. Niet nu.

Het was geland. Er werd me iets duidelijk. Al die tijd, gedacht dat hij weg was. Verloren, niet iedereen kan je redden. Hij was er gewoon nog, achter de schermen, gevolgd.

Oprecht, ik heb geen idee wat ik moet vinden en denken en voelen. Het is even leeg. Behalve 1 gevoel; wantrouwen.

Uitleg

In eerdere story's (nu mogelijk op privé had ik geschreven over een gast die ik al lang ken. We hadden een klik, hij was speciaal. Lang verhaal kort, het ging mis en dat was verdrietig. I got over it. Of in ieder geval, ik kreeg er vrede mee voor zover het kon.


Een appje van hem:
april 2015, via Whatsapp

"ik kan er niet meer tegen!! echt waar sam ik weet hoe erg ik me heb misdragen tegen je, en ik heb vreselijke dingen tegen je gezegd die ik eigenlijk niet eens meende!. echt waar ik kan er niet langer mee rondlopen, ik wil gewoon dat je weet dat het me spijt . en dat ik weet hoe arrogante klootzak ik ben geweest voor je . ik wil dat niet meer ik wil gewoon weer gezellig met je Skype en praten... ik heb net echt het laatste gesprek van ons helemaal terug gelezen... echt ik snap niet dat ik zo tegen je kon zijn !!!. dus alsjeblieft *naam* laten we gewoon weer vrienden zijn, want ik kan er niet meer tegen"

Wanneer ik dit vergelijk met de huidige excuusbrief, durf ik te zeggen dat er veel veranderd is. Meer diepgang, meer emotie. Het is lief, maar ik vertrouw het niet.
Het is me onduidelijk wat er van me verwacht wordt. Wat ik van mezelf verwacht. Ik vraag hulp. De feedback luidt dat het heel lief zou zijn mocht het de waarheid zijn, maar het was wel een omslachtige en gevaarlijke manier van toenadering zoeken. Mee eens. Maar hij raakt me niet, dus ook geen angst dat hij me pijn zal doen. Ik besef nu ik dit zeg dat er veel kapot is gegaan. Eigenlijk alles. Mocht ik besluiten dit een kans te geven is er veel te repareren. Maar dat besluit is niet aan mij. Ik speel niet zulke kinderachtige spelletjes. Het komt of het komt niet. Voor nu, wantrouwen.

Mijn moeder heeft mij aangepraat dat alles wat gezegd is wel onder invloed van zijn vriendin gebeurt moet zijn. Andere kennissen vertellen mij dat de pure reden dat hij mij aan de kant had gezet was omdat ik de waarheid vertelde en hij de waarheid niet aan kon omdat het te confronterend zou zijn. Prima.
Ik weet niet waar de waarheid ligt, ik zou het graag willen weten maar ik denk dat zulke dingen omhoog halen uit het vergeten gat niet verstandig is. Ik moet me eerst inbouwen tegen mogelijke schade.


Dit is wat ik doordacht heb vanochtend en verder is het nog een blanco soep met heel veel chaos. Nog even niet uitspreken of vaststellen. Word vervolgd zullen we maar zeggen? De eindconclusie moet tenslotte nog komen.

Maar, let's be real. Ik zou hem zo een nieuwe kans geven. Maar in zijn leven is niets veranderd, dus zal er voor ons iets veranderen? Hij zocht toenadering maar zo omslachting dat het ook een schijnbeweging lijkt. Ik pas.