Iemand zo erg missen

Ik mis haar, ik mis haar iedere dag. Het is de pijn die ik niet kan dragen, dus ik stop het weg. Ik druk de emotie, de pijn, de boosheid weg en ik stop het contact. En dan soms, zijn we weer samen. Als ik mezelf toelaat er van te genieten kan het de scherpe randjes van de pijn halen. Wanneer ik het verdriet toe laat, het besef dat er weer een einde aan komt, komt de pijn ook, de boosheid. Ik mis haar zo erg, iedere dag, ik moet het wel weg stoppen om door te gaan. we zijn al bijna 4 jaar verder, de pijn is nog geen dag minder zwaar geweest dan de eerste. Was ze maar gewoon hier.

------------

Ik was bij een vriend. Er kwam een telefoontje van iemand die mij normaal niet zou bellen tenzij er wel iets heel geks aan de hand moest zijn. De wereld stopte even met draaien, of ging juist heel snel. Met trillende handen schoenen aan, paniek voor de paniek en kalmte om nog de laatste sprint te trekken. Hij wilde wel mee, voelde zich waarschijnlijk wat in een hoek gezet want mij zo alleen laten gaan was echt een dickmove geweest.
In de bus, de tijd stond stil. De druppels op de ruit namen me mee, ze gleden naar beneden, van het raam af. Er kwamen ook weer nieuwe druppels op de ruit, vervangen.

We waren er aangekomen, naar binnen lopen ging in supersnelheid en extreme traagheid. Naar boven.
Ik liep de gang in, ik liep, ik rende. Familie stond buiten de deur, troosten elkaar.
Mijn voeten en benen stopten met bewegen, alles om mij heen werd wazig, tunnelvisie naar waar de familie stond. Ze zagen mij, de blik van haar moeder trok mij vooruit, ik werd in haar armen gesloten. Dat was het. Dat was het dan.

Ze was overleden. Onvoorstelbaar. Niet te beschrijven. Ze is weg en ze komt niet meer terug. Na verdriet komt het afscheid en dan is er nog meer verdriet. Hoe kan je ooit van iemand afscheid nemen wanneer je zo ontzettend veel van iemand houdt? Hoe kan je afscheid nemen waarmee je beloftes hebt gemaakt elkaar nooit te verlaten? Hoe kan je voorgoed afscheid van iemand nemen als een tot ziens al onmogelijk was?

-------------

Zo kunnen mijn hersenspinsels gaan. Snap je? Dit was een gedachtespinsel.

Ik zou afspreken met m'n stiekeme lover, ik was nog even in de Makro, hij belde dat hij vergeten was met een vriend te gaan afspreken en belde mij af. Stil van boosheid, er kwam niets meer uit dus ik hing op. Kreeg nog een sorry over de app.
Uren later, escaleert zo'n telleurstelling in het verdrinken in gedachten en dagdromen. Bij telleurstelling hoort een negatief gevoel. Een negatief gevoel dat in dit geval eenzaamheid mee gaf.
Wanneer ik eenzaam ben komt dat wat ik mis even harder aan. Wat je alleen al mist, kan natuurlijk nog meer pijn geven.

Zo ging ik van een dag waarbij ik eerst dacht om 9 te moeten beginnen naar een dag waarop ik om 2 moest beginnen naar een dag waarbij ik lamgelegd was door migraineachtige hoofdpijn. Als dit het was schreef ik het nu niet. Enthousiast over het zien van hem naar de telleurstelling dat ik hem niet meer zie naar de top 3 pijnen die ik ga ervaren in mijn leven.
Hoe vaak ik er ook over zal dagdromen, het zal nooit maar dan ook nooit wennen en dus minder pijnlijk worden. Je grootste angst, daar kan je je niet op voorbereiden en wanneer het gebeurt zal het de angst ook zeker niet kleiner maken. Je grootste angst is een reële en echte angst. Echte pijn bestaat. Je hoort toch wel eens, ik mis je zoveel dat het pijn doet. Het doet ook pijn.