Iets met tolerantie

Een week vol verdriet. Anderhalve week zou ik geen van beide therapeuten zien. Het traject waar ik nu zit opent deurtjes die ik, op z'n langst, 8 jaar heb dicht weten te houden. Ik kan dat niet langer dan een week alleen. Ik besloot een aantal dagen geleden mijn psychotherapeut te mailen dat het niet goed ging en ik niet nog een aantal dagen alleen kon. Er werd direct actie ondernomen; met beide therapeuten kreeg ik een afspraak. Een telefonische afspraak en met mijn hapto therapeut een afspraak op de praktijk. Het telefonisch gesprek was verder niet bijzonder. Een gesprek om even te op de hoogte gesteld te worden. Dat was vrijdag. De hapto therapie was woensdag ochtend.

Ik moest beschrijven wat er mis ging.
Eerst, was ik in de avonduren ongelukkiger. Iets minder leuks kwam op en ik gleed langzaam weg in het ongeluk. tot er een dag kwam, dat het bij het opstaan ook al aanwezig was. Het breidde zich uit tot mijn dag bestond uit me, algemeen, ongelukkig voelde.
Ik moest beschrijven wat 'me ongelukkig voelen' inhield.
'S ochtends niet moe zijn maar geen energie hebben om de dag beet te pakken. Geen druk voelen dat ik naar college moest, dat er gevolgen waren als ik niet zou gaan, dat ik iets zou missen wat ik weer in moest halen. Dit met de betekenis dat ik voor mijn normen iets spannends moest doen. Ik voelde me huilerig, beklemd, zwaar, doelloos, een te kort aan zuurstof of gewoon lucht. Ik had het niet warm of koud, gewoon niets. Ik voelde niets, maar wel al die dingen.
We deden een oefeningen met jezelf plaatsen in de ruimte. Eerst je lichaam voelen, dan je kleren, de bank, het stel waar de bank op stond, de grond, muren en tot slot plafond.
Ik voelde toen pas hoe erg ik in mezelf opgesloten zat. Ik kon een stap naar buiten maken.
Na dat uur, voelde ik me ook weer levendig en kon ik weer ademhalen, minder zwaar.

Nu, zo, voel ik me wel weer ongelukkig maar het is niet omdat ik een terugval heb. Ik ben weer hersteld van de schade en kreeg zelfs de ruimte om een stukje van mezelf te laten zien wat ik nog niet eerder had gedaan.

Het contact is dus weer terug gekeerd met een oude vriend, wie ik eigenlijk afzwoor nooit meer als onderwerp te gebruiken voor mijn verhalen. Dat brengt wat imbalans met zich mee. Positief, negatief. Het zal nooit worden wat ik graag zou willen dat het wordt. Kan wel wijze woorden spreken over wat ik moet doen maar eigenlijk weet ik het gewoon niet.

Lost boy, never forget. Ironisch.
Onlangs is het contact met een beste vriendin uit een eerder verhaal teruggekeerd. Nu niet waardevol om er op in te gaan. Het heeft nog geen vorm gekregen. Daar over dus. Ik had het een en ander er over te vertellen ik moest mijn hart luchten. Met mijn beste vriend daarover praten is natuurlijk super want we vullen elkaar aan. Maar dat had ik niet nodig. Ik had iemand nodig die zulke fucked up gedachten en emotie begreep over zo'n fucked up situatie. Ik stuurde Lost boy een spraakmemo van 10 minuten met het hele verhaal. Het was geen dom gelul, het was gewoon heel veel.
De feedback luidde 'te veel'. Nooit meer een nieuwe reactie gehad. Asshole, oke ik ga verder met m'n leven. Toch ging het knagen. Eindeloos tolereer ik maar alles van die vent en keer op keer raken wij fysiek in een soort worsteling. Een afspiegeling van een ander gevecht dat we voeren misschien?
Wat geknaagd is, gaat kapot. Dus ik zei er wat van. Na dat ik met die oude vriend weg was geweest, na dat ik met een vriend thee had gedronken en had gekletst, na dat ik op de universiteit was geweest en mij gigantisch had ingespannen. Ik was dus kapot moe van de dag en het hele zijn met die oude vriend was nou niet bepaald een moment om mijn hoofd leeg te maken. Alles valt zo langzaam samen dus. Blijkbaar had hij ook iets om zielig over te zijn ik ga er geen woorden aan vuil maken.
Vandaag dus eigenhandig maar een antwoord geëist. Blablaa zielig zielig huilie, ok. Mensen die dicht bij me staan, wijs ik nauwelijks op storingen. Ik ben mega tolerant naar wie ik loyaal ben. Zo ook hem, zonder verdiensten want hij is de definitie van een asshole hipster.
Ik brak dus en was er klaar mee. Niet meer zo tolerant nu, verdient i niet, mijn tere hart kan het niet meer aan hij steekt z'n ego maar in z'n bilspleet. Dat is dus een extreem korte samenvatting.
Misschien wil ik het nu ook niet eens kwijt.
Nee, de strijd is nog niet gestreden en zo ook is het verhaal nog niet klaar voor productie. Wordt misschien vervolgd.