Ik ben een wrak
Ik ben ruim 14 uur verder.
Na het telefoongesprek waren er enorm veel tranen. Ik heb wel een uur op de grond gezeten, nog een uur op de bank. Ik had de tuin leeggemaakt (de was, cavia's, tuinmeubels) en had mij aangekleed. Nog een half uur later ben ik in de auto gestapt om gewoon maar onderweg te zijn. Ik strandde op een weg langs een bos. Ik stopte, deed mijn schoenen uit, stoel achterover, voeten op het dashbord en begon te luisteren naar de radio.
Ik zat er weer een half uur.
Emotioneel was ik zo uitgeput dat er geen traan meer was om te laten vallen. Ik ben doorgereden naar een vriendin. Vanuit haar huis zijn we gaan lopen. Gewoon gaan lopen. Misschien zouden we de sterrenregen nog zien. De sterrenregen die ik met hem zou gaan zien. Er waren alleen maar wolken.
We liepen en liepen. Angst kon ik zelfs niet meer voelen, zo uitgeput. We liepen zonder verlichting het bos in. Het is daar echt heel donker. We hebben ruim 3 uur gelopen. We zaten een tijdje op een open veld en gingen terug.
We hebben gepraat. Over wat er was gebeurd, maar ook andere dingen zoals slechte films en je beste dronken zelf. We hadden en slush puppy om ons gehydrateerd te houden.
Ik ging weer naar huis. Auto rijden was eigenlijk geen doen. De energie was weg en zo reed ik op mijn dooie gemak naar huis. Thuis was er een klein moment van pijn. Geen verdriet, want dat is op.
40 minuten geleden ben ik wakker geworden. Ik voel me gaar, emotioneel verloren en vooral alleen. Precies zoals het was en zoals het hoort. Hij heeft mij gekwetst en pijn gedaan en er is niets wat dat kan veranderen. Ik heb een telefoon loze dag vandaag. Misschien ga ik wel foto's maken of rij ik mezelf naar een rustige plek om daar uren lang te zitten en te luisteren naar de natuur.
Myrae, vrouw, 27 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende