Ik ben gewoon op..

Ik kan gewoon niet meer.
Ik zit niet lekker in m'n vel sinds dat we weer ruzie hebben gehad. Ik ben super snel geïrriteerd en ik weet niet waarom.
Ik heb koppijn, ik ben moe en ik heb vannacht slecht geslapen.

Vanochtend vloeide de tranen, van m'n vriend en mij.
Alle kleine dingetjes stapelen op, en ontploffen we steeds sneller.

Sorry alvast voor het lange verhaal, moet het echt kwijt.

Dit weekend was mijn vriend meer naar mijn vader, en gingen we 's avonds naar een kroeg waar mijn vader vaak komt.
We gingen eerst naar een andere kroeg, omdat bij die andere een slechte band speelde. Toen die band klaar was, gingen we weer terug.
Het was best gezellig gisteravond. Totdat ik aan de bar zat, en er een jongen naar me toe kwam ( die ik ken ) en een praatje met me kwam maken.
Toen hij "hey" zei streek hij ook een beetje door m'n haar, en hadden we een klein gesprek.
Maar ik weet dat hij er niks meer bedoeld. Maar mijn vriend schoot meteen in verdediging ( niet tegen hem, maar tegen mij )
" wie is dat? Hoe ken je hem? Wat is z'n verleden?" ( dus met andere woorden, heb je wat met hem gehad?)
En hij vroeg het niet toen die jongen weg liep, nee, hij vraagt het terwijl die jongen gewoon naast me staat.
Hoe bedoel je jaloers?? De stemming sloeg meteen om. We hadden het hier al zo vaak over gehad, dat ie wat meer vertrouwen moet hebben. En nu staat hij er zelf bij, die jongen doet niks, en schiet helemaal in de stres.
Voor mij was de lol er meteen af, en mijn lontje is de laatste tijd zo kort, dat het meteen klaar was voor mij.
Hij zei 32109483 keer sorry, maar het had gewoon geen zin meer..

Toen we thuis waren bij m'n vader 'snachts, ging ik alvast tanden poetsen, en hij zei; " Ik kom er zo aan"
Ik liep naar boven, en kleedde me om. Ik lag al in bed, maar hij was er nog niet. Ik hoorde m'n vader en m'n vriend praten, maar ik kon het niet goed verstaan.
Ik liep naar de overloop, en ik heb het hele gesprek mee geluisterd.
M'n vader vertelde hem dat ik nooit zomaar zou gaan flirten met een andere jongen, en dat hij het gewoon kan vertrouwen. Ze hadden het over veel meer dingen, maar mijn naam viel de heletijd in dit gesprek.
Opgegeven moment had ik het wel gehoord, en ging ik slapen.

Toen ik eenmaal sliep, kwam hij natuurlijk weer dronken naast me liggen, en helemaal tegen me aan.
Dat moet je nou net niet doen, vrolijker werd ik er niet van. Ik gooide zijn arm weg die hij over me heen had gelegd
terwijl hij dronken aan het lallen was.

Vanochtend was het ook nog niet beter.
Ik ging naar beneden, en mijn vriend kwam niet later er achter aan. We hadden het over gisteravond.
M'n vader hoorde het, en hielp ons eigenlijk in het gesprek wat er nou fout ging.
Maar wat ik dus altijd heb als ik ruzie heb met mijn vriend, klap ik dicht, en word hij super boos omdat hij zegt dat ik hem negeer.
Maar vandaag ben ik er dus achter gekomen dat ik dat dus alleen bij hem heb, hij probeert het zo uit me te trekken, dat hij me steeds verder duwt om het uit te spreken.
Na een lang gesprek, alle twee gehuild te hebben, weet ik nogsteeds niet of we elkaar ooit wel gaan begrijpen.

Toen mijn vader ons weer thuis had af gezet, begon ik weer te huilen.
Ik zit gewoon niet lekker meer in m'n vel.

en, ik weet het gewoon niet meer.
Hoeveel ruzie moeten we nog krijgen??
gaan we het ooit met elkaar eens zijn?