ik ben t niet meer

hoe kan zoiets nou gebeuren he?
kan je toch niet geloven.

Net wat ik gisteravond zei, nu ben ik n kerel morgen niet meer. en raadt es wat? ik ben t niet meer, want t is nu morgenochtend.

ik wil dit niet, als ik vandaag niet spullen ga halen in mn oude huis heb ik eigenlijk niets te doen vandaag. Eigenlijk was zondag altijd luilakdag met mijn vrouw. meestal trokken we geeneens onze gewone kleren aan want we bleven toch thuis en gingen de hele dag dvd'tjes kijken.

het is zo onmogelijk allemaal, je weet niet hoe je t hebt, het ene moment zit je onder de mensen maar thuis ben je alleen maar met je gedachten. en dat zijn dan ook nog eens gedachten waar je helemaal gek van wordt. Je wordt wakker en denkt waar kan ik me vandaag nou weer eens mee bezighouden, je wilt niet stilzitten meer op de bank, je wilt ondernemen, onder de mensen zijn.

alleen zijn is gewoon geen optie, dat wil ik niet, sterker nog, dat kan ik niet, alleen als ik op mydiary of msn of zo zit. dit is echt geen gevoel dat je iemand ook maar gunt. dit kan je niet zo heel lang verdragen.
ik merk dat veel mensen die zeggen dat ze iets soortgelijks meemaken, dat ze het hebben over na ongeveer 8 maanden ging t iets beter, 8 MAANDEN!!!!! flikker op, dat doe ik niet hoor. dan moet ik er nog 7 en half. dan ben ik er allang aan onderdoor gegaan.

Dit is zo'n intens kutgevoel, zo verschrikkelijk klote eignelijk gewoon. en je kan er H E L E M A A L niets aan doen, en daardoor wordt het nog erger. je wil niet, je moet en het lukt niet. frustrerend, je wil gewoon iets doen maar je kan niet. wat je ook gaat doen, wat je ook probeerd, je bent eignelijk toch altijd alleen en je denkt altijd maar aan 1 ding. Hoe komt deze jongen uit deze klerebende.

Ik vind gewoon alles nu een puinzooi. weet niet hoe ik t moet opruimen en daardoor stapeld de rotzooi zich als t ware op. en zit ik er tot aan mn oren in ondertussen.

't ene moment denk ik, weet je t moet maar, je hebt geen keus, de andere denk je K*tzooi, alles is kapot, weer een ander moment denk je, hoe krijg ik haar terug, t andere moment denk je ik moet r niet eens meer, weer een ander moment denk je ik wil gewoon door met leven desnoods zonder haar. je denkt zoveel, je denkt jezelf helemaal gek. ik wil dat niet, ik wil gewoon lekker mn leven leiden, maakt me op dit moment niet eens uit wat voor leven, als ie maar leuk is. als ie maar beter is dan die van nu.

ik hoef niet meer zielsgelukkig te zijn, als ik er maar een beetje kwaliteit in zie, dan ben ik al een heel eind. als ik maar vrede heb met dat leven.

zometeen weer wat spullen ophalen in wat ooit "ons kasteeltje" was, (klinkt dramatisch he, maar je ziet zulke dingen pas later) de plek waar mijn allermooiste tijd van mijn leven zich heeft afgespeeld, en nu is t n ruïne. niks van geluk is daar nog te bespeuren, en sinds ik mn spullen daar heb weggehaald wordt t er niet beter op. het is mijn huis, maar niet mijn thuis, niets is mijn thuis meer, ik zweef eignelijk gewoon een beetje.

Wat me nu allemaal overkomt dat wens je niemand toe, zelfs haar niet, die me hierin heeft gestopt.