ik deed niks,

het enige wat ik deed was staren, staren in het niks.
iets stoorde mijn beeld keer op keer weer.
concentreren kon ik niet meer. niets kon ik doen zonder te denken dat hij me weer eens zou kwellen, figuurlijk zonder letterlijke pijn.
toen begon ik te schrijven, nu voor het eerst online zodat ik mijn gedachten en gevoelens kan delen met anderen zonder de pijn.
het enige wat ik deel zijn de woorden die mijn gevoel en gedachte beschrijven, het is niet de pijn, de pijn is niet wat ik deel.

het enige wat ik nu nog kan in luisteren , luisteren naar het geluid van de wind, van de zee. de muziek die ik hoor speelt zich af in mijn hoofd. hij is niet meer. hij is weg, voor het eerst in mijn leven echt gebroken. een gevoel, een gevoel van leegte, leegte van binnen.
leegte die alleen gevuld kan worden door liefde, houden van noemen we zoiets.

de liefde en passie voor muziek en theater is nu alles dat het vult. het enige waar ik nu nog van hou en waar ik voor leef.
het enige wat ik kan doen is staren naar mensen, met verliefde blikken, dansende stellen zoals in films.
ik deed niks en doe nu nog steeds niks,

het enige wat ik kan is staren, staren naar de sterren, staren naar de maan.
staren in het niets.......