Ik draai zo langzamerhand door.

Mijn innerlijke fluitketel krijst al een week. Ik dacht dat het hoogtepunt gister bereikt was toen mijn zusje zich als een mongool gedroeg, maar het werd vandaag overtroffen door een email van mijn professor over mijn scriptie. Drie, om precies te zijn. De eerste was dat ik geen abstract geschreven had. Duh, laat het maar aan mij over om dat te vergeten. No biggie, een half uur later had ik er eentje in het Engels en eentje in het Duits geschreven. Letterlijk een uur later kreeg ik een tweede mail dat ze ervan uitgaat dat ik de niet-gecorrigeerde versie van mijn literatuurlijst heb toegevoegd. De knipoog die in deze email zat is overduidelijk, en toch voelde ik mijn hart zinken. Hoe kan ik zo dom zijn. Ik heb vandaag de hele dag die scriptie, waarvan ik eigenlijk hoopte dat ik hem nooit meer zou zien, zitten fixen en net weer opgestuurd. Het goede nieuws is dat ze het een mooie scriptie vindt, op de "desastreuze" literatuurlijst na, en dat ze niet wilde dat het cijfer onder die literatuurlijst zou lijden. Ontzettend lief, maar oh wat kan ik me voor mijn waffel slaan. Ik zweer op mijn hond dat ik die scriptie 20 keer gecheckt heb maar volgens mij was ik destijds te gestrest om de fouten waar te nemen. Ik neem aan dat ze dat begrijpt, anders had ze me die 5,5 gegeven in plaats van me te mailen.

Verder: Coronatijd. Ik vind het fantastisch om de hele dag thuis te zitten en niks te doen, maar NIET als het door iemand anders opgelegd is. Ik voel me een vogel in een fucking kooitje, behalve dat vogels ook de kooi niet uit mogen om boodschappen te doen. Godzijdank heeft onze supermarkt ook weer wc papier. Maar dat is het probleem niet. Het probleem is dat ik plannen had om uit dit godvergeten land weg te trekken in Juli en dat staat nu op zulke losse schroeven dat het om te huilen is. Ik weet niet eens of ik mijn studie kan afsluiten dit jaar. De regering heeft gister de maatregelen verlengd tot 13 april ipv 31 maart. En het ergste is dat de getallen nog altijd stijgen, ondanks de maatregelen. Wat de fack doet iedereen???

Ik kan niet anders dan afwachten wat er gebeurt, maar ik vrees toch dat er nog een jaar overheen zal gaan voor we kunnen verhuizen. Ik hang het complottheorie aan dat het coronavirus door mijn schoonouders veroorzaakt is zodat hun zoon niet verhuist. Sowieso. Dit is onmogelijk getimed.

Tot slot mijn zusje: Mijn zusje schreef me eergister dat ze boos is op mijn moeder omdat mijn moeder onredelijk is en weet ik wat. Waarom is mijn moeder onredelijk? Nou, omdat mijn moeder wil dat mijn zusje het eerst vraagt voordat ze iets leent. Daarnaast was een vriendin van mijn zusje jarig, mijn zusje had geen cadeau dus mijn moeder gaf haar iets wat ze cadeau kon geven, maar wilde wel graag het geld ervoor. Wat is er zo raar aan deze twee scenario's, ik kan er met mijn kop niet bij. Tot slot vindt mijn zusje, note the irony, dat mijn moeder nooit vindt dat ze fout zit.

Ik gaf aan dat ik mams in geen van de scenario's onredelijk vond en dat beide situaties gewoon hele normale verwachtingen zijn. Krijg ik een "okay thanks ik zal wel weer fout zitten" terug. Lmao ik word zo moe van dit hele gezin. Sowieso praat iedereen alleen tegen mij als ze ruzie met elkaar hebben en ik ben een beetje op het punt van "gooi julliezelf met z'n allen bij een familiepsycholoog en laat me met rust". Hoe is het mogelijk dat iedereen al een decennia in dezelfde patronen zit zonder die patronen te kunnen doorbreken. Ik probeer ze bij te sturen maar ik loop continu tegen diezelfde muur van "nee dat kan ik niet" aan. En enerzijds snap ik het, want patronen bieden een vorm van veiligheid, los van hoe toxisch ze zijn, maar anderzijds.. laat mij er dan gewoon buiten als je toch niks aan je situatie wil veranderen. Ik moet alleen nog een manier vinden om dat diplomatisch over te brengen. In alle gevallen kan ik niet wachten tot ik weer in nabijheid van mijn zusje woon zodat ik constante drama in mijn leven heb. Exciting.

Eyeroll.